சிறுகதை : சிநேகிதன் எடுத்த சினிமா

திரையிடப்பட்ட முதல் நாள், முதல் காட்சியிலேயே "காதல் ஒரு ஞாபகம்" என்கிற திரைப்படத்தை பார்த்தே தீர்வது என்கிற தீவிர முடிவோடு தியேட்டருக்குப் போயிருந்தான் அழகர்சாமி. காரணம் அந்தத் திரைப்படத்தை எழுதி இயக்கி இருக்கிற கனகவேல்ராஜன், அழகர்சாமியின் பால்ய நண்பன். ஒன்பதாம் வகுப்பிலிருந்து ஒரே பள்ளியில், ஒரே வகுப்பில், ஒரே டெஸ்க்கில் உட்கார்ந்து படித்து, ஒரே ஹாஸ்டல் அறையில் தங்கி, ஒரே பிளேட்டில் உண்டு, ஒரே பாயில் உறங்கி, ஒரே கனவில் கிறங்கி, ஒரே பெண்ணைத் துரத்தி, ஒரே மாதிரி வேலைதேடி அல்லாடி.....அப்புறம் ஆளூக்கொரு பாதையில் பிரிந்து போய் ஒருவருக்கொருவர் தொலைந்து போனவர்கள்.
அழகர்சாமி அவனுடைய குக்கிராமத்தில் எட்டாவது வரைப் படித்துவிட்டு ஒன்பதாம் வகுப்பிற்கு அருப்புக்கோட்டையிலிருக்கும் ஒரு மேல்நிலைப் பள்ளியில் போய்ச் சேர்ந்த போது தான் கனகவேல்ராஜனைச் சந்தித்தான். அடிக்கடி மாற்றலாகும் அவனுடைய அப்பாவின் வேலை காரணமாக பையனாவது ஒரே பள்ளியில் ஒழுங்காகப் படிப்பைத் தொடரட்டுமென்று அதே பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டு படித்துக் கொண்டிருந்தான். இருவரின் பிறந்த ஊர்களும் பள்ளியிலிருந்து தினசரி வந்து போகும் தூரத்திலில்லாததால் ஹாஸ்டலிலும் சேர்க்கப் பட்டிருந்தார்கள்
ஹாஸ்டல் உணவு மற்ற மாணவர்களை மிரட்டிப் பயமுறுத்த அழகர்சாமிக்கோ அதுவே தேவாமிர்தமாய் வசீகரித்தது. தினசரி கேப்பைக் கூழும் கம்பும் சோளமுமாய்ச் சாப்பிட்டு வரகு, குருதவாலி அரிசிச் சோற்றுக்கே நாள், கிழமை என்று காத்திருந்த கிராமச் சூழலுக்கு மாறாக தினசரி நெல்லுச்சோறும் பொங்கல், பூரி, இட்லி, தோசை என்று ஹாஸ்டலில் கிடைத்ததில் தினறித் திக்குமுக்காடித் தான் போனான் அழகர்சாமி. அப்போதெல்லாம் வாழ்தலின் பிரதானமே அவனுக்கு வயிறு வளர்ப்பதாகவே இருந்தது.
ஒரு மதிய உணவு நேரத்தில் உணவொன்றே குறியாக தன்னுடைய புதிய அலுமினியத் தட்டோடு மெஸ்ஸை நோக்கி ஓட, அங்கங்கே கட்டிட விஸ்தரிப்பிற்காக வெட்டி வைத்திருந்த ஒரு அகன்ற குழிக்குள் அழகர்சாமி விழுந்து விட்டான். குள்ளமான உருவமென்பதால் உடனே தாவி ஏறவும் முடியவில்லை. மற்ற மாணவர்கள் எல்லாம் கைகொட்டி சிரித்து வேடிக்கை பார்க்க கனகவேல்ராஜன் தான் "சும்மா இருங்கடா ....." என்று அவர்களை அடக்கிவிட்டு, கை கொடுத்துத் தூக்கி விட்டான். அதில் வேர்விட்ட நட்பு எத்தனையோ சண்டை சச்சரவுகள், போட்டி பொறாமைகளையும் தாண்டி பூப்பூத்து வளர்ந்தது.
அழகர்சாமி பட்டணத்து வாழ்க்கைக்கு கொஞ்சமும் பழக்கப்படாத கிராமத்து அசடாக அந்த ஹாஸ்டலுக்குள் நுழைந்திருந்தான். கனகவேல்ராஜன் தான் அவனை பட்டணத்து வாழ்க்கைக்கும் அதன் படோடோபங்களுக்கும் பழக்கப் படுத்தினான். அரைக்கால் டிரவ்ஷர் மட்டுமே அலைந்து திரிந்தவனுக்கு, மூட்டிய கைலியை லாவகமாய்க் கட்டி இடுப்பில் உருட்டி வைத்துக் கொள்ளும் சூட்சுமம் சொல்லித் தந்தான். உள்ளாடைகள் அணியச் சொன்னான். செருப்பு அணியச் செய்தான். பாடப்புத்தகங்களுக்கு வெளியே வாசிக்கிற பரவச அனுபவங்களை அறிமுகப்படுத்தினான். வயசின் சேட்டைகளை வாலிப ருசிகளை பழக்கப் படுத்தினான்.
சினிமாவையே அதிகம் அறிந்திராத கிராமத்து சிறுவனான அழகர்சாமிக்கு சினிமாவை அறிமுகப்படுத்தி அதன் காட்சியமைப்புகளைப் புரிந்து கொள்ளக் கற்றுக் கொடுத்தான்.அப்போதே கனகவேல்ராஜனுக்கு அவன் பார்த்த சினிமாக்களை கோர்வையாக காட்சி வரிசை பிசகாமல் வசனங்களுடன் விவரிக்கிற திறமை இருப்பதைப் பார்த்து அழகர்சாமி பெரிதும் ஆச்சர்யப்பட்டிருக்கிறான். இரண்டுபேரும் படிக்கப் போகிறோம் என்று இரயில்வே நிலையங்களுக்கும் பூங்காக்களுக்கும் போய் சினிமா வசனப் புத்தகங்களை நெட்டுரூப் போட்டு, பிரபல நடிகர்கள் மாதிரி நடித்துக் காட்டி அதை ரசித்துத் தலையாட்டும் காட்டுத் தாவரங்களுக்குள் அலைந்து திரிந்திருக்கிறார்கள். நீலக்காட்சிகளின் பிட் இணைத்து ஓட்டும் மலையாளப் படங்களின் பின்னிரவுக் காட்சிகளுக்குப் போய்விட்டு விடுதியின் முள்வேலியைத் தாண்டும் போது பிடிபட்டு வார்டனிடம் அறைவாங்கி இரவின் நிசப்தம் கிழிக்க அலறி இருக்கிறார்கள். விடுமுறை நாட்களில் வீதிகளில் அலைந்து பெண்களை ரசித்திருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு முழுப் பரீட்சை விடுமுறைக்கும் ஒருவரின் ஊர் என்று சேர்ந்து போய் குதித்து கும்மாளமிட்டு ஊரையே கலங்கடித்திருக்கிறார்கள்.
ப்ளஸ் ஒன் படிக்கும் போது தான் பெண்களைப் பற்றிய அதீத கனவுகளிலும் ஆசைகளிலும் அழகர்சாமி கவிதைகள் புனையத் தொடங்கினான்."அன்ன நடையாள்; சின்ன இடையாள்; பின்னல் சடையாள்; கன்னல் மொழியாள்; கருமை விழியாள்....." என்ற ரீதியில் கிறுக்கத் தொடங்கி, விடுமுறை தினங்களில் கனகவேல்ராஜனுக்கும் பக்கம் பக்கமாய் கவிதையிலேயே கடிதங்கள் வரைந்து தள்ளினான். கனகவேல்ராஜனோ அழகர்சாமியின் உளறல்களை எல்லாம் உலக மகா காவியங்கள் என்று உசுப்பேற்றி "உன்கிட்ட பாரதியின் சாயல் இருக்குடா; அக்னிக் குஞ்சு மாதிரி ஒரு திறமை ஒளி ஒளிஞ்சு இருக்குடா....." என்றெல்லாம் ஏகத்துக்கும் புகழ்ந்து, மேலும் மேலும் எழுதச் சொல்லி உற்சாகப் படுத்தினான்.
"அவளுக்கு இரண்டு நிழல்கள்
அவனையும் சேர்த்து........." என்று அழகர்சாமி எழுதிய இரண்டு வரிக்கவிதை ஒன்று துணுக்கு போல ஒரு வார இதழில் பிரசுரமாகிவிட கனகவேல்ராஜன் ஹாஸ்டலையே ரெண்டு பண்ணினான். அந்த இரண்டு வரிக் கவிதையின் அர்த்த ஆழங்களை இரத்த நாளங்கள் தெறிக்கப் பேசி பித்தேறித் திரிந்தான்.
கல்லூரியிலும் இருவரின் நட்பும் தொடர்ந்தது. இலக்கிய நாட்டமும் எழுத்தார்வமும் இருந்த அழகர்சாமி கணிதத்தையும், எழுதுவதை ஊக்குவிப்பதையே தன் உயிர் மூச்சாகக் கொண்டிருந்த கனகவேல்ராஜன் ஆங்கில இலக்கியத்தையும் விருப்பப் பாடங்களாக தேர்ந்து கொள்ள நேர்ந்தது வாழ்க்கையின் குரூர நகைச்சுவைகளில் ஒன்று. அழகர்சாமி கவி அரங்கங்களிலும் கல்லூரி மலர்களிலும் புரட்சிக் கவிதைகள் எழுதி அதில் மயங்கி எவளாவது காதலியாக வரமாட்டாளா என்று காத்துக் கிடந்தான். கனகவேல்ராஜன் தமிழ் மன்றங்களுக்குத் தலைமை ஏற்று விழாக்களையும் அரசியலையும் அரங்கேற்றித் திரிந்தான்.
அழகர்சாமி கல்லூரியில் இறுதி வருஷம் படிக்கும் போது, நகைச்சுவைத் தோரணங்களாயிருந்த கல்லூரி நாடகங்களை சீர்திருத்தி விடும் கலகக்காரனின் முஸ்தீபுகளோடு காதலும் புரட்சியும் சரிவிகிதத்தில் கலந்த ஒரு நாடகம் எழுதி நாடக மன்றத்தில் சமர்ப்பித்தான். "வசந்தங்கள் திரும்பாது" என்ற தலைப்பிட்டு நூறு பக்கங்களில் நவீன நாடகத்தின் காட்சி விவரணைகள் மற்றும் வசனங்களோடு அவன் அந்த நாடகத்தை எழுதிக் கொடுத்திருந்தான்.ஆனால் நாடகமன்றம் அந்த நாடகத்தை நிராகரித்து விட்டது.
நாடகத்தில் நகைச்சுவை இல்லாமல் ரொம்பவும் வறட்சியாக இருப்பதால் மாணவர்கள் அதை ரசிக்க மாட்டார்கள் என்றும் நாடகத்தில் நிறைய பெண் பாத்திரங்கள் வருவதால் நம் நாடக மன்றத்தில் நடிக்கச் சம்மதித்து பெயர் கொடுத்திருக்கும் ஒரே ஒரு பெண்னை மட்டும் வைத்து அந்த நாடகத்தை அரங்கேற்ற முடியாது என்றும் காரணங்கள் சொல்லி புறக்கணித்து விட்டார்கள்.
செய்தி கேள்விப்பட்ட கனகவேல்ராஜன் கொதித்துப் போனான். தமிழ் மன்றத்தின் சார்பில் வசந்தம் திரும்பாது நாடகத்தை அரங்கேற்றிக் காட்டுகிறேன் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு நண்பர்களைத் திரட்டி ஒத்திகைகளுக்கு ஏற்பாடு செய்தான்.மதுரையின் புரொஃபஷனல் நாடகக் கம்பெனியிலிருந்து நடிகைகளைக் கொண்டு வருவதாகவும் சொல்லித் திரிந்தான்.ஆனாலும் கடைசி நிமிஷத்தில் கல்லூரி முதல்வர் நாடகத்தை அரங்கேற்ற அனுமதி மறுத்துவிட்டார்- கல்லூரியையும் விடுதியையும் கொச்சைப் படுத்துகிற காட்சிகளும் வசனங்களும் நிறைய இருக்கிறது என்று காரணம் காட்டி.
கனகவேல்ராஜன் எவ்வளவோ வாதாடிப் பார்த்தும், அழகர்சாமி நாடகத்திலிருக்கும் ஆட்சேபகரமான காட்சிகளையும் வசனங்களையும் நீக்கிவிடுவதாக உறுதிமொழி அளித்தும், கெஞ்சியும் கூட அவர் பிடிவாதம் தளரவில்லை. வீதிகளில் போட வேண்டிய புரட்சி நாடகங்களை எல்லாம் கல்லூரி விழா மேடையில் அனுமதிக்க முடியாது என்று முடிவாகச் சொல்லி விட்டு எழுந்து போய் விட்டார். கனகவேல்ராஜனும் அழகர்சாமியும் சோர்ந்து போய் என்ன செய்வது என்றும் தெரியாமல் அதன் விதி அவ்வளவு தான் என்று விட்டுவிட்டு வேறு வேலைகளைப் பார்க்கப் போய் விட்டார்கள்.
அழகர்சாமி இப்போது யோசித்துப் பார்க்கும்போது தான், தன் நாடகத்திற்கு அனுமதி மறுத்த முதல்வரின் செய்கை சிறுபிள்ளைத்தனமாகத் தோன்றியது. ஜனநாயகத் தன்மை கொஞ்சமும் இல்லாமல் எத்தனை கட்டுப்பெட்டித் தனமாய் இருக்கிறார்கள் கல்லூரி முதல்வர்கள்! வாலிப வயசுக்கே உரிய கனவுகளும் குறும்புகளும் நிறைந்த நல்லதோர் கதை தான் அது. அதைப் பார்த்து ஏன் அவர் அத்தனை பதட்டப் பட்டார் என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது.
நாடகப்படி கதையின் நாயகி வெளிநாட்டில் தன் புருஷனுடன் வசித்து வருகிறாள்.அப்போது அவள் தீவிரமாய் நோய் வாய்ப்பட்டு படுத்த படுக்கையாய் இருக்கிறாள்.அவள் படித்த கல்லூரியிலிருந்து 25 வருஷங்களுக்கொருமுறை பழைய மாணவர்களை எல்லாம் ஒன்று சேர்க்கும் ஒரு விழாவிற்கான அழைப்பிதழ் வருகிறது. இவளும் இந்தியாவிற்குப் போய் அவளின் கல்லூரி விழாவில் கலந்து கொள்ள வேண்டுமென்று ஆசைப்படுகிறாள்.அவள் உடம்பு இப்போது இருக்கும் நிலையில் அது சாத்தியமில்லை என்று அவள் புருஷன் அவளை இந்தியா அழைத்துப் போக மறுக்கிறான். நாயகியோ போயே தீர்வேன் என்று முரண்டு பிடிக்கிறாள். மருத்துவரிடம் ஆலோசணை கேட்கிறார்கள். அவரும் முதலில் மறுத்து, அப்புறம் அவளின் பிடிவாதம் பார்த்து "பரவாயில்லை அழைத்துப் போய் வாருங்கள். பழைய நண்பர்களைச் சந்திப்பதும், புது சூழ்நிலையும் அவளுக்கு மருந்தாகி நோயின் கடுமை குறைந்து அவள் குணமாகலாம்....." என்று சொல்ல, நாயகி புருஷனுடன் இந்தியா வருகிறாள்.
கல்லூரி விழாவிற்குப் போகும் வழியில், வீட்டில் தேடிக் கண்டுபிடித்த போட்டோ ஆல்பத்தை விரித்து தன் கடந்த காலத்து வாழ்க்கையைப் புரட்டிப் பார்த்து அசைபோட, அந்த பழைய நாட்கள் உயிர்ப்புடன் பிளாஸ்பேக்குகளாக விரிகிறது. மாணவ மாணவிகளுக்கிடையே மலர்ந்த சினேகம், காதல், போட்டி, பொறாமைகள், தவிப்புகள், காதல் தோல்விகள், செல்லக் கோபங்கள், சில்மிஷங்கள், நகைச்சுவை விளையாட்டுக்கள், பரீட்சை பயங்கள், கல்லூரி நிர்வாகத்தின் சுரண்டல்கள், உள் அரசியல், மாணவப் போராட்டங்கள், ஒரு மாணவன் இறந்து போதல், அதைத் தொடர்ந்த வெறியாட்டங்கள், சமரசங்கள், கல்லூரி விழாக்கள் என்று ஒவ்வொரு காட்சியாக அரங்கேறுகிறது.
பிளாஸ்பேக் முடிந்து, பரவசத்தோடும் சிறகடிக்கிற மனநிலையோடும் கல்லூரி விழாவிற்குப் போகிறாள் கதையின் நாயகி. ஆனால் விழாவிற்கு இவள் எதிர்பார்த்துப் போயிருந்த பழைய மாணவர்கள் யாவரும் அடுத்த கட்டத்திற்குப் போய்விட்ட அதிகாரிகளாகவும், அரசியல்வாதிகளாகவும், ஆன்மீகவாதிகளாகவும், பிஸினெஸ் மேன்களாகவும், அம்மாக்களாகவும், குடும்பத் தலைவர்களாகவும் பழைய சுவடுகள் ஏதுமற்று, பொருள் தேடுதலே வாழ்தலின் வெற்றி என்று நினைத்து அதில் பெருமைபட்டுக் கொண்டும், அதிகாரம் செலுத்திக்கொண்டும், இளைய தலைமுறை பற்றிக் குறைபட்டுக் கொண்டும் இருப்பதைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைகிறாள். கனவுகளும், இனிய கற்பனைகளும், அறியாமைகளும் நிறைந்த மாணவப் பருவம் ஒரு போதும் வாழ்க்கையில் வேறு எந்தக் கட்டத்திலும் திரும்பக் கிடைக்காது என்கிற நிதர்சனம் உறைக்க, "நாம வெளிநாட்டுக்கே திரும்பிப் போகலாம்......." என்று கணவனிடம் சொல்லி விட்டு குலுங்கி அழுகிறாள். அப்படியே காட்சி உறைய நாடகம் நிறைவு பெறுவதாக எழுதி இருந்தான் அழகர்சாமி.
. இப்போது அந்த நாடகப் பிரதி எங்கிருக்கிறது? கல்லூரி நாட்களுக்கப்புறம் ஒரு நாளும் அதைப் பார்த்த ஞாபகம் அவனுக்கில்லை. எழுதும் போது இரண்டு கார்பன் பேப்பர்கள் வைத்து -இவன் நாடகம் எழுதிய காலகட்டத்தில் போட்டாக் காப்பிகள் வெகுவாய் புழக்கத்திற்கு வந்திருக்கவில்லை - எழுதியது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. மூலப்பிரதியை கல்லூரியின் நாடக மன்றத்தில் சமர்பித்து நாடகம் நிராகரிக்கப்பட்ட பின்பும் அது இவன் கைக்குத் திரும்பாமல் அங்கேயே தங்கிவிட்டது. கார்பன் பிரதிகள் எங்கு போயிற்றென்று ஞாபகமில்லை. ஒருவேளை கனகவேல்ராஜனிடம் ஒரு பிரதி இருக்கலாம்; அவன் தான் இந்த நாடகத்தை ஒரு பொக்கிஷம் போல தூக்கிக் கொண்டு திரிந்தான்.
கல்லூரி நாட்களுக்கப்புறம், அழகர்சாமிக்கும் கனகவேல்ராஜனுக்கும் இடையில் இருந்த நட்பு அவனே ஒரு கவிதையில் சொல்லி இருப்பதைப் போல ஆடம்ப நாட்களில் கத்தை கத்தையான காகிதங்களில் செழித்து வளர்ந்து, காலப்போக்கில் உள்நாட்டு தபால் உறைகளாக மெலிந்து, "நலம்; நல மறிய ஆவல்" என்னும் அஞ்சல் அட்டைகளாக சுருங்கி, புது வருஷம் பொங்கல்களுக்கான வாழ்த்து அட்டைகளாகி, அப்புறம் அதுவுமின்றி கரைந்து வெறும் நினைவுகளாக நெஞ்சில் மட்டும் தங்கிப் போனது.
ஒரு கடுங்கோடையின் வெயில் நாளில் பசி, தாகம் நிறைந்து சென்னை வீதிகளில் அழகர்சாமி அலைந்து கொண்டிருந்த போது திடீரென்று கனகவேல்ராஜன் எதிர்ப்பட்டான். அவன், தான் இப்போது சினிமாவில் வேலை செய்வதாகச் சொல்லவும் அழகர்சாமிக்கு ஆச்சர்யமாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருந்தது.
"எங்க ஊர்க்காரர் ஒருத்தர் புதுமுகங்களைப் போட்டு ஒரு படம் தயாரிக்கிறார். ஊர்ல சும்மா தான இருக்கிற; வந்து உனக்கு தெரிஞ்ச வேலையைப் பாருன்னு கூட்டிட்டு வந்துட்டார்...."என்றான் மலர்ச்சியாக. படப்பிடிப்பு நடைபெறும் இடத்திற்கு அழைத்துப்போய் பலபேரிடம் அனுமதி கேட்டு அழகர்சாமிக்கு ஒரு வேளை சாப்பாட்டிற்கு ஏற்பாடு செய்தான். சாப்பாட்டில் கனவின் சுவை இருந்தது.
அப்புறம் கொஞ்ச நாட்களுக்கு இருவரும் அடிக்கடி சந்தித்துக் கொண்டார்கள்.சினிமா பற்றி நிறைய பேசினார்கள்.அவன் வேலை பார்த்த திரைப்படத்தின் தயாரிப்பாளருக்கும் இயக்குனருக்கும் நடுவில் மனஸ்தாபமாகி, இயக்குனர் பாதிப்படத்தில் விலகிக் கொண்டதாகவும், தயாரிப்பாளரே இயக்குநனராகவும் அவதாரம் எடுத்து உதவியாளர்களை வைத்தே மிச்சப்படத்தை முடித்து வெளியிட்டதாகவும் சொன்னான். அதில் கனகவேல்ராஜன் கூட நிறைய காட்சிகளுக்கு துண்டுதுண்டாக வசனம் எழுதியிருந்ததாக பெருமைப்பட்டுக்கொண்டான்.
அந்தப் படம் ரிலீசாகி படுமோசமாய் தோல்வி கண்டது. கொஞ்சமும் சகித்துக் கொள்ள முடியாத அந்த திரைப் படத்தை நண்பனின் பெயரை திரையில் பார்த்து விடுகிற சந்தோஷத்திற்காக மட்டுமே மூன்றுமுறைப் பார்த்தான் அழகர்சாமி. முதல்முறை இவன் தியேட்டருக்குள் போவதற்குள்ளாகவே டைட்டில்கள் முடிந்து படம் தொடங்கி விட்டது. இரண்டாம் முறை உதவி இயக்குனர்கள் மற்றும் வசன கர்த்தாக்களின் பட்டியலில் கனகவேல்ராஜனின் பெயரைத் தேடி ஏமாந்து, மூன்றாம் தடவை போன போது தான் புரொடக்ஷன் உதவியாளர்கள் என்னும் பெரும் பட்டியலுக்குள் நண்பனின் பெயர் பார்த்து கைதட்டி, எல்லோரும் ஒரு மாதிரியாகப் பார்க்கவும் தலையைக் குனிந்து கொண்டான்.
சில நாட்கள் கழித்து அந்த சினிமா கம்பெனிக்கு கனகவேல்ராஜனைத் தேடிப் போன போது கம்பெனியே காணாமல் போயிருந்தது. அவனைப் பற்றிய விவரங்களும் கிடைக்கவில்லை. சினிமாவில் ஒரு பெரும் வேலை நிறுத்தம் நடந்தபோது மிகவும் உருக்குலைந்த நிலையில் மீண்டும் கனகவேல்ராஜனைச் சந்தித்தான் அழகர்சாமி. அப்போது அவன் ஒரு சுமாரான உத்தியோகத்தில் இருந்ததால் கனகவேல்ராஜனுக்கு உணவு மற்றும் சிகரெட்டுகளுக்கு தாராளமாகவே ஏற்பாடு செய்தான். இருவரும் நிறைய நிறையப் பேசினார்கள்.
"சினிமா என்பது கோடிகோடியாய் பணம் புரளும் ஒரு துறை தான். ஆனாலும் பட்டினி சாவுகளும் இங்கு சர்வசாதாரணம்.." என்றும் " மிகச்சிலரை முன்னிலைப் படுத்துவதற்காக லட்சம் பேர் மண்ணோடு மண்ணாக மட்கிப் போவதுண்டு....." என்றும் சினிமா பற்றி நிறைய தெளிவுகளுக்கு வந்திருந்தான் கனகவேல்ராஜன்.
"ஒருசில படங்களுக்கு மட்டும் உதவி இயக்குனராக வேலை செய்து விட்டு, ஒரே வருஷத்துல இயக்குனராக வாய்ப்புக் கிடைத்து ஜெயித்தவர்களும் இருக்கிறார்கள்; இருபது முப்பது வருஷமா உதவி இயக்குனர்களாகவே இதில் உழன்று கொண்டிருப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆனாலும் சினிமா ஒரு வசீகரமான சுழல் மாதிரி. ஒருமுறை உள்ளே நுழைந்து விட்டால் அப்புறம் அவ்வளவு சுலபமா யாரும் வெளியேறி விலகிப் போகவே முடியாது. அதன் கவர்ச்சியும் வருமான சாத்தியமும் அப்படிப் பட்டது....." என்றான் சிரித்துக் கொண்டே..
அழகர்சாமி தானும் சினிமாவிற்குள் நுழையலாமா என்று அவனிடம் கேட்ட போது, தப்பித் தவறிக் கூட அந்த தப்பை செய்து விட வேண்டாம் என்றும் அழகர்சாமியின் மனநிலைக்கும் அவனுடைய வருமானம் தேவைப் படுகிற இப்போதைய குடும்ப நிலைமைகளுக்கும் சினிமா ஒருபோதும் பொருந்திப் போகாது என்றும் சொல்லி அவனுடைய ஆசைகளை முளையிலேயே கிள்ளி விட்டான்.
அடுத்த முறை அழகர்சாமி கனகவேல்ராஜனைச் சந்தித்த போது அவன் ஒரு பிரபல தமிழ் வாரப் பத்திரிக்கையில் சினிமா நிருபராக வேலை பார்ப்பதாகத் தெரிவித்தான். “உன்னோட சினிமா கனவு என்னாச்சு?” என்று கேட்ட போது, இந்த வேலையும் தன் கனவு சினிமாவை சாத்தியப் படுத்துவதற்கான ஒரு படி தான் என்றான். அழகர்சாமிக்குப் புரியவில்லை.
தான் சினிமா நிருபராக இருப்பதின் மூலம் நிறைய பிரபல நடிகர், நடிகைகளைச் சந்திப்பது சாத்தியமாவதாகவும், அவர்களிடம் நெருங்கி கதை சொல்வதாகவும் அவர்களின் மூலம் ஏதாவது தயாரிப்பாளர் தன்னை படம் இயக்க அனுமதிப்பார் என்றும் விளக்கமளித்தான். பேச்சு பல திசைகளில் அலைந்து விட்டு திருட்டு டி.வி.டி மற்றும் வி.சி.டி.பற்றித் திரும்பியது. கனகவேல்ராஜனுக்கு திருட்டு டி.வி.டி மற்றும் வி.சி.டி.எடுப்பவர்கள் அதை வாங்கிப் பார்ப்பவர்களின் மீதெல்லாம் ஆங்காரமாய் கோபமிருந்தது. “கோடி கோடியா கொட்டி படம் எடுக்குறாங்க; அதைத் தியேட்டர்ல போய் பார்க்காம, திருட்டுத் தனமா எடுத்து பிஸினஸ் பண்றவங்களை எல்லாம் சுட்டுக் கொல்லனும்....” என்றான் கொதிநிலையின் உச்சத்தில்.
அழகர்சாமி சிரித்துக் கொண்டே “சினிமாக் காரங்களுக்கு திருட்டு டி.வி.டி மற்றும் வி.சி.டி.பத்திப் பேசுறதுக்கு எந்த அருகதையும் தார்மீக நியாயமும் கிடையாது; அவங்க பண்ணாத திருட்டா? வெளிநாட்டு டி.வி.டி. பார்த்துத் தான படமே எடுக்குறாங்க...! நாவல்கள்ல இருந்து நிகழ்வுகள நைசா உருவி தங்களோட படத்துல காட்சிகளா வச்சுக்கிறாங்க.... நாவல் எழுதுனவன்கிட்ட அனுமதி வாங்குறதுமில்ல; நையாப் பைசா குடுக்குறதுமில்ல....”என்று சொல்லவும் கனகு ’அதுவும் சரிதான்; இருந்தாலும்.....” என்று எதையோ சொல்ல வந்து அதைத் தொடராமல் விட்டு விட்டான்.
அப்புறம் அழகர்சாமியிடம் நல்லதாய் ஏதாவது கதை எழுதிக் கொடுத்தால் அதை தங்கள் பத்திரிக்கையில் வெளியிட ஏற்பாடு செய்ய முடியும் என்று சொல்லவே இவனும் அடுத்த வாரமே பனிரெண்டு பக்கங்களில் ஒரு சிறுகதை எழுதிக் கொடுத்தான். அடுத்த சில வாரங்களிலேயே அவனுடைய சிறுகதை அந்த பத்திரிக்கையில் பிரசுரமாகி இருந்தது.
ஆனால் பிரசுரமான கதையைப் படித்த அழகர்சாமிக்கு இரத்தம் சூடேறி கோபம் தலைக்கேறி விட்டது. அவனுடைய கதை அநியாயத்திற்கு சுருக்கப்பட்டு ஒரே பக்கத்தில் அதுவும் முக்கால் பக்கத்திற்கு கதையும் கால் பக்கத்திற்கு ஓவியமுமாய் போஸ்ட்மார்ட்டம் செய்யப்பட்ட பிணம் மாதிரி குற்றுயிரும் கொலையுயிருமாக பிரசுரமாகி இருந்தது. உடனே கனகவேல்ராஜனைச் சந்தித்து அழகர்சாமி சத்தம் போட்டான், அவனோ இவனுடைய கோபத்தின் சாரத்தைக் கொஞ்சமும் புரிந்து கொள்ளாமல் அவனுடைய எடிட்டரைப் புகழ்ந்து பேசினான்.
"எங்க எடிட்டர் மாதிரி ஒரு திறமைசாலிய எங்கயுமே நீ பார்க்க முடியாது. ஒரு வார்த்தை கூட அனாவசியமா துருத்திக்கிட்டு இருக்கிறத அவரு அனுமதிக்க மாட்டாரு. உன் கதைய எப்படி கச்சிதமா எடிட் பண்ணி அழகா போட்டுருக்கார்னு பார்த்தியில்ல...."
"உங்க எடிட்டர் பண்ணியிருக்கிறது எடிட்டிங் இல்ல; கொலை...." குமுறினான் அழகர்சாமி.
"உன் கோபம் அர்த்தமில்லாதது அழகர்; இந்த பத்திரிக்கையில எவ்வளவு ரைட்டர்ஸ் அவங்க படைப்பு ஒரு வரியாவது பப்ளிஷ் ஆகாதான்னு தவமிருக்காங்கன்னு தெரியுமா உனக்கு? உன் கதை வந்ததுக்கு சந்தோஷப் படாம சும்மா குதிக்காத. நீ எழுதியிருந்த கதையோட எஸன்ஸ் அப்படியே பப்ளிஸ் ஆயிருக்கா இல்லையா? அதைத்தான் பார்க்கனும்......"
"உங்க எடிட்டர பேசாம ஜூஸ் கடை திறந்து எஸன்ஸ் வியாபாரம் பண்ணச் சொல்லு. உத்தமமான தொழிலு. பத்திரிக்கையை விட நல்லா காசும் புரளும்...." கோபமாய்ப் பேசிவிட்டு அழகர்சாமி விலகிப்போனான்.
அதற்கப்புறம் நீண்ட நாட்களுக்கு அவனைச் சந்திக்கும் சந்தர்ப்பங்கள் அமையவே இல்லை. ஒருமுறை புத்தகக் கண்காட்சியில் தற்செயலாக சந்தித்த போது, அவன் பத்துப் படங்களுக்கு மேல் உதவி மற்றும் அசோசியேட் இயக்குனர்களாக வேலை செய்து விட்டதாகவும், விரைவில் தானே ஒரு படத்தை இயக்கப் போவதாகவும் நம்பிக்கை தெரிவித்தான். சொன்னது மாதிரியே இதோ படத்தை இயக்கி வெளியிட்டும் விட்டானே! இந்தப் படத்தைப் பார்த்து விட்டு தன்னுடைய விமர்சனத்தை விரிவாகவே எழுதி அவனுக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டான் அழகர்சாமி.
அழகர்சாமிக்கு ஒரு வழியாய் டிக்கெட் கிடைத்து பரபரப்பாய் உள்ளே போனான். படத்தை ஆரம்பத்திலிருந்து ஒரு பிரேம் கூட விடாமல் பார்த்துவிடும் துடிப்பும், நண்பனின் பெயரை டைட்டிலில் தரிசிக்கிற பரவசமும் அவனிடமிருந்தன. இவன் இடம் தேடி உட்கார்ந்ததும் படம் தொடங்கியது. கையெழுத்து வடிவிலான மார்டன் தமிழ் எழுத்துக்களில் டைட்டில்கள் மின்னின. இறுதியில்
கதை,
திரைக்கதை,
வசனம்,
இயக்கம் :
கனகவேல்ராஜன்
என்று காட்டியபோது தியேட்டரில் விசில் பறந்தது. அவன் ஏற்கெனவே பத்திரிக்கையாளானாக வேலை பார்த்திருந்த்தால், படம் ரிலீஸுக்கு முன்பாகவே பத்திரிக்கை நண்பர்களின் மூலம் படத்தைப் பற்றியும் தன்னைப் பற்றியும் அவ்வப்போது செய்தி வெளியிடச் செய்ததில் படத்தைப் பற்றிய ஒரு எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்தியதோடு, கனகவேல்ராஜன் என்கிற பெயரும் பிரபலமாகி விட்டிருந்தது கை தட்டல்களின் அடர்த்தியில் புரிந்தது. தன் நண்பனுக்கு இத்தனை மரியாதையா என்று நினைக்கும்போது அழகர்சாமிக்கு கொஞ்சம் கர்வமாகவே இருந்தது. பக்கத்தில் உட்கார்ந்து படம் பார்ப்பவனிடம் கனகவேல்ராஜன் என் நண்பனாக்கும் என்று பெருமை அடித்துக்கொள்ளவும் மனசு துடித்தது. அடக்கிக் கொண்டான்.
படம் ஆடம்பித்தது. கேமரா அமெரிக்காவின் தெருக்களில் அலைந்து அதன் பிரமிக்க வைக்கும் உயர உயரமான கட்டிடங்களையும், சுத்தமான சாலைகளையும், அழகான பூங்காக்களையும் காட்டியபடி, அடுக்குமாடிக் கட்டிடம் ஒன்றின் ஒரு ஃபிளாட்டுக்குள் பிரவேசித்தது. அதன் படுக்கை அறையில் நடுவயது தாண்டிய பெண் ஒருத்தி நோயாளியாகப் படுத்துக் கிடக்கிறாள். ஒரு கடிதத்தை எடுத்துப் படிக்க அவளின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் பெருகியது. அவளின் புருஷன் உள்ளே நுழைந்து தன் கோர்ட்டை கழற்றி ஹேங்கரில் மாட்டிவிட்டு அவளின் கன்னம் தட்டி "எப்படி இருக்கிறாய் செல்லமே!" என்கிறான். "நான் படிச்ச கல்லூரியில அலுமினி ஃபங்ஷன்; இன்விடேஷன அம்மா அனுப்பியிருக்கா; இருபத்தஞ்சு வருஷங்களுக்கு அப்புறம் கூடப் படிச்சவங்க எல்லோரையும் பார்க்க ஒரு வாய்ப்பு. நானும் போயிட்டு வரணுங்க.........” என்கிறாள்.
அழகர்சாமிக்கு சிலீரென்றது. "அடப்பாவி........." என்றான் மனசுக்குள். கல்லூரி நாட்களில் அவன் நாடகமாய் எழுதி அரங்கேற்ற முடியாமல் போன கதை அப்படியே சினிமாவாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

(நன்றி: உயிரெழுத்து – மார்ச் 2010)

ஆனந்த விகடனில் எனது கவிதை:

இந்தவார ஆனந்தவிகடனில் (10/03/2010 தேதியிட்ட இதழ்) இரண்டு விஷேசங்கள். ஒன்று எனக்கு மிகவும் பிடித்த எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடனின் சிறுகதை; இன்னொன்று நானெழுதிய சிறுகவிதை – காக்கைக்கும் தன் குஞ்சு பொன் குஞ்சல்லவா!

ஆனந்த விகடனை வாசிப்பதற்கு வாய்ப்பு கிடைக்கப் பெறாதவர்களுக்காக எனது கவிதையை கீழே தருகிறேன்.

குழல் இனிது; மிஸ் இனிது

செல்ல மகள் சில்வியா
மெல்லத் தான்
பேசத் தொடங்கினாள்.....

அம்மா, அப்பா, மாமா
தாத்தா, பாட்டி என்று
உறவுகளின் பெயர்களை
அவளின்
உதடுகளுக்குள் ஏற்றி
உச்சரிக்கச் செய்வதற்குள்
உயிர் போய்விட்ட்து எங்களுக்கு....

ஆயினும்......
இரண்டரை வயதில்
பள்ளிக்குப் போய் விட்டு
வீடு திரும்பிய
முதல் நாளிலிருந்து
எல்லோரையும்
அழைக்கத் தொடங்கினாள்
மிஸ் மிஸ் என்று.....
-- சோ.சுப்புராஜ்

சிறுகதை: கதைகளற்றுக் கடந்து போகும் பால்ய காலங்கள்

பள்ளிக்கு இரண்டு நாளில் சி.இ.ஓ. இன்ஸ்பெக்‌ஷன் இருக்கிறது என்ற செய்தி வந்த போது, அது பியூலாராணியை அவ்வளவாக பாதிக்கவில்லை. “வரட்டுமே; அதனால் என்ன!” என்றாள் மிகச் சாதாரணமாய். சி.இ.ஓ. வையும் அவருடன் வருகிற ஆசிரிய பட்டாளத்தையும் சமாளிப்பது அப்படி ஒன்றும் சிரம்மான காரியமில்லை அவளுக்கு.
ப்யூலாராணி ப்ளஸ் ஒன் மற்றும் ப்ளஸ் டூ வகுப்புகளுக்கு கணிதம் கற்றுத் தருகிறாள். இன்ஸ்பெக்‌ஷன் தினத்தில் என்ன பாடம் நடத்துவது; என்ன மாதிரி கேள்விகள் கேட்பது என்கிற நெளிவு சுளிவுகளும் மாணவர்களை தயார் படுத்துகிற சூட்சுமமும் அவளுக்கு அத்துபடி. அவளுடைய பத்து வருஷ சர்வீஸில் இதுமாதிரி எத்தனை இன்ஸ்பெக்‌ஷன்களை ப்பூ என்று ஊதி தள்ளியிருக்கிறாள் அவள்!
“இந்தத் தடவை நமக்கு சி.இ.ஓ.வா ஒரு புதுலேடி வர்றாங்க.... “ என்றும் “போனவாரம் ஒரு தனியார் பள்ளிக்கு போயிருந்தப்ப அந்த ஸ்கூலயே ஒரு கலக்குக் கலக்கிட்டாங்களாம்... “ என்றும் ஜெய்சிங் சார் சொன்ன போதும் கூட அவள் அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. “அப்படி என்னத்த சார் கலக்குக் கலக்குன்னு கலக்குனாங்க.... அந்தக் கலக்குக் கலக்குறதுக்கு அதென்ன குலுதாடி தொட்டியா...? “ என்று எல்லோருக்கும் சிரிப்பூட்டினாள்.
”நீங்க வேற மிஸ், சீரியஸ்னஸ் புரியாம பகடி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கீங்க...! மத்த சி.இ.ஓ. மாதிரி இவங்க இல்லையாம்; ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்டாம். ஸ்கூல்ல தண்ணி கூடக் குடிக்க மாட்டாங்களாம்; வரும்போதே கையோட சாப்பாடு, பிளாஸ்க்குல காஃபி எல்லாம் கொண்டாந்துடுவாங்களாம்... ஸ்கூல்ல எது குடுத்தாலும் சாப்புடுறதில்லையாம்.... திடுதிப்புன்னு ஏதாவது ஸ்கூலுக்குப் போய் நிப்பாங்களாம்; இவங்க புரோகிராம் டிரைவருக்கே கூடத் தெரியாதாம்... வண்டியில ஏறிக் கொஞ்ச தூரம் போன பின்னாடிதான் எங்க போகணுமின்னே சொல்வாங்களாம்...
அப்படித்தான் ஒரு தடவை, ப்ளஸ் டூ பிராக்டிகல் எக்ஸாம் நடக்குறப்ப, காலையிலேயே ஒரு பிரபலமான ஸ்கூலுக்குப் போயிருக்குறாங்க; இவங்க போயிருந்தப்ப எக்ஸ்டர்னல் ஆபிஸரே வராம, பிராக்டிகல் எக்ஸாம் கனஜோரா நடந்துக் கிட்டு இருந்துருக்கு... ஸ்கூல் நிர்வாகத்துக்கும் எக்ஸ்டர்னல் ஆபிஸருக்கும் ஒரு அண்டர்ஸ்டேண்டிங்குல அவர் எப்பவாவது வந்து ரெக்கார்டுகள்ளயும் பரீட்சப் பேப்பர்லயும் கையெழுத்துப் போட்டுக்குவாராம்..... ஸ்கூல் நிர்வாகத்துக்கு வார்னிங் மெமோ குடுத்து இதுவரைக்கும் நடந்த பிராக்டிகல் எக்ஸாம் மொத்தத்தையும் கேன்சல் பண்ணீட்டு மறுபடியும் புதுசா ஷெட்யூல் போட்டு வேறொரு எக்ஸ்டர்னல் ஆபிஸர அனுப்பி எக்ஸாம் நடத்தச் சொல்லி யிருக்காங்க; பழைய எக்ஸ்டர்னல் ஆபிஸருக்கு ஸ்பாட்லயே சஸ்பன்சன் ஆர்டர் குடுத்துருக்காங்க; நம்ம மாவட்டமே கதிகலங்கிக் கெடக்குதாம் தெரியுமா?
இன்னும் கேளுங்க; கிளைமாக்ஸே இனிமே தான்; சமீபத்துல இன்னொரு ஸ்கூலுக்கு தன்னோட பேனலோட இன்ஸ்பெக்ஸன் போயிருந்துருக்குறாங்க... இவங்க கூடப் போன ஆசிரியர்கள் எல்லாம் ஆளுக்கொரு வகுப்புக்குள்ள போயி இன்ஸ்பெக்ஸன் பண்ணிக்கிட்டு இருந்துருக்குறாங்க... இவங்க அப்படியே சும்மா வராண்டாவுல உலாத்திக்கிட்டு இருந்துருக்கிறாங்க.... திடுதிப்புன்னு ஒரு வகுப்புக்குள்ள நுழைஞ்சு பார்த்துருக்குறாங்க; பசங்கள் எல்லாம் அமைதியா ஏதோ எழுதிக்கிட்டும் படிச்சுக்கிட்டும் இருந்துருக்கிறாங்க; வாத்தியார் ரெக்கார்டு நோட்டுக்கள திருத்திக்கிட்டு இருந்திருக்கார்....
என்ன வகுப்பு நடக்குது இங்க...ன்னு சி.இ.ஓ. கேட்க, வாத்தியாரும் பவ்யமா இது மாரல் கிளாஸ் மேடம்; அதான் பசங்கள உருப்படியா ஏதாவது பாடம் படிச்சிக்கிட்டு இருக்கச் சொன்னேன்னு சொல்லவும் மேடத்துக்கு பழியா கோவம் வந்துருச்சாம்... மாரல் கிளாஸுன்னா ஒண்ணும் பண்ண வேண்டியதில்லையா? பசங்களுக்கு நீதி போதணைகள் முக்கியமில்லையா? பரீட்சையில மார்க் எடுக்குறதுக்கு மட்டும் தான் பசங்கள தயார் படுத்துவீங்களா? அவங்கள நல்ல குடிமக்களா உருவாக்க வேண்டியது உங்க கடமை இல்லையா? நம்ம பாடத்திட்டத்துல நீதிபோதணைகளுக்குன்னு எதுக்கு சில வகுப்புகள ஒதுக்கி இருக்குறாங்க; அதெல்லாம் வேலை மெனக்கெட்ட வேலையா....” பொரிஞ்சு தள்ளீட்டாங்களாம்.
அதோட விடாம ஹெட்மாஸ்டர், செக்ரட்டரின்னு மொத்த பள்ளிக்கூடத்தையும் உட்காரவச்சு நீதிபோதணை எத்தனை முக்கியம்னு மூணுமணி நேரம் லெக்சர் குடுத்துட்டு, ஸ்கூல் ரெக்கார்டுல நீதிபோதணை வகுப்பே நடக்கலயின்னு சிவப்பு மையால ரிமார்க் எழுதிட்டுப் போயிட்டாங்களாம்.... அன்னைக்கிலருந்து எந்த ஸ்கூலுக்கு இன்ஸ்பெக்ஸன் போனாலும் மாரல் பீரியட் இருக்கிற வகுப்பத் தேடிப்போயி அங்க இருக்கிற வாத்தியார ஒரு வழி பண்ணீடுறாங்களாம்....”
ஜெய்சிங் மூச்சு விடாமல் பேசி முடிக்கவும், ப்யூலாராணிக்கும் முதல் முறையாக வயிற்றில் புளியைக் கரைப்பது போலிருந்தது. சி.இ.ஓ. இன்ஸ்பெக்ஸன் வருகிற தினத்தில் அவளுக்கு ஒன்பதாம் வகுப்பிற்கு ஒரு நீதிபோதணை வகுப்பிருந்தது. அவளுடைய பள்ளியிலும் இதுவரை மாரல் வகுப்புகளை யாரும் அவ்வளவு சீரியஸாக எடுத்துக் கொண்டதில்லை. அது எப்போதும் ஆசிரியர்களுக்கும் மாணவர்களுக்கும் ஓய்வு மாதிரி; அல்லது அவசர வேலைகள் எதுவுமிருந்தால் அதைக் கவனித்துக் கொள்வதற்கான ஏற்பாடு, அவ்வளவு தான்... பெரும்பாலும் அந்த வகுப்பில் மாணவர்களை வெளியில் போய் விளையாடச் சொல்லி விடுவாள்; வேறு ஆசிரியர் யாராவது பாடம் நடத்த அல்லது பரீட்சை வைக்க என்று கேட்டால் தாராளமாய் தாரை வார்த்து விடுவாள்.
இதுவரைக்கும் இப்படித் தானிருந்தது. திடீரென்று அந்த வகுப்பிற்கும் தன்னைத் தயார் படுத்த வேண்டுமென்கிற எண்ணமே அவளை வேதணைப் படுத்துவதாய் இருந்தது. என்ன பேசி எப்படி அந்த வகுப்பை சமாளிப்பது என்று ஒரு வழியும் அவளுக்குப் புலப்படவில்லை. தலைமை ஆசிரியரிடம் போய் “ஸார், சி.இ.ஓ. இன்ஸ்பெக்ஸன் வர்ற அன்னைக்கு எனக்கு மாரல் கிளாஸ் ஒண்ணு இருக்கு....” என்று அவள் தொடங்குவதற்குள், “ஆமாமா, நானே உங்கள அழச்சுப் பேசனும்னு நெனச்சிருந்தேன்; நல்ல வேளை நீங்களாகவே வந்துட்டீங்க; எப்பவும் போல அந்த வகுப்புல ஒண்ணும் பண்ணாம இருந்துடாதீங்க; இந்த புது சி.இ.ஓ. மாரல் கிளாசுக்குத் தான் ஸ்பெசலா விசிட் அடிக்குறாங்களாம்... அதால உங்கள நல்லா தயார்ப் படுத்திட்டு வந்து அசத்திடுங்க....” என்றார்.
”என்னத்த சார் அசத்துறது, நீங்க வேற! நானே அந்த கிளாஸ எப்படி சமாளிக்கிறதுன்னு பதறிப் போயித்தான் உங்ககிட்ட ஆலோசணை கேக்கலாமின்னுட்டு வந்துருக்கேன்; நீங்கதான் ஒரு வழி சொல்லணும் சார், ப்ளீஸ்....” என்றாள்.
”என்னம்மா, மாரல் கிளாஸுக்குப் போய் இப்படி பயப்படுறீங்க...! நல்லா படிக்கணும்; ஒழுக்கமா இருக்கணும்; நேரந்தவறக் கூடாது; பெரியவங்கள மதிக்கணும்; மாதா, பிதா, குரு தெய்வம்னு நீதிபோதணைகளா சொல்ல வேண்டியது தானம்மா!” என்றார் நிதானமாய் வெற்றிலைக்கு சுண்ணாம்பு தடவியபடி.
”முக்கால் மணி நேரத்துக்கு இதையே எப்படி திருப்பித் திருப்பிச் சொல்லிக்கிட்டு இருக்க முடியும் ஸார்; உருப்படியா வேற ஏதாச்சும் சொல்லுங்க சார்...” பதறினாள் மிகவும் கெஞ்சுகிற தொனியில்.
”நேரா நீதிபோதணை சொல்லக் கூடாதும்மா.... முதல்ல ஏதாவது நல்ல கதைகள் சொல்லணும்; அப்புறம் இதுலருந்து பெறுகிற நீதின்னு நல்ல விஷயங்கள மாணவர்கள் மனசுல பதியிற மாதிரி சொல்லணும்; அதான் நீதிபோதணை வகுப்பு....”
”அது தெரியும் ஸார் எனக்கும்; இப்ப வகுப்புல சொல்றதுக்கு கதைகள் வேணுமே, அதான பிரச்னையே! உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச கதைகள் ஒரு நாலஞ்சு சொல்லுங்க சார், நான் குறிச்சு வச்சுக்கிறேன்...” என்றபடி பேப்பரும் பேனாவுமாய் தயாரானாள் அவள்.
தலைமை ஆசிரியர் நீண்ட நேரத்திற்கு தீவிரமாய் யோசித்துவிட்டு, “மனசுக்குள்ள நெறைய கதைகள் ஓடுது; ஆனா ஒண்ணு கூட சட்டுன்னு ஞாபகம் வர மாட்டேன்ங்குதும்மா... என்ன செய்யலாம்? நீங்க நம்ம தமிழ் பண்டிட்ட பார்த்துக் கேளுங்க; அவங்களுக்கு நெறையா நீதிக் கதைகள் தெரிஞ்சிருக்கும்....” என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தார்.
”நீதிக்கதைகளா? அப்படி எதுவும் தெரியாதே எனக்கு; இராமாயாணம், மகாபாபாரதம், சீவக சிந்தாமணி, சீறாப்புராணம்னு செய்யுள்கள் கொஞ்சம் தெரியும். அந்தப் புத்தகங்கள் வேணும்னா தர்றேன்; படிச்சுப் பார்த்து ஒப்பேத்துறியா....?” என்றாள் தமிழ் பண்டிட்.
”அதெல்லாம் தான் பசங்களுக்கு சிலபஸுலேயே இருக்கே! அதுக்கு அப்பாற்பட்டு புதுசா ஏதாச்சும் சொல்லுங்க மேடம்....”
”நான் பாடப் புத்தகங்களுக்கு வெளியில எதுவுமே வாசிக்கிறதில்லம்மா; இன்னும் சொல்லப்போனா, பாடப்புத்தகங்களயே படிச்சு ரொம்ப நாளாச்சு; எப்பவோ படிச்சத வச்சு ஞாபகத்துலருந்து தான் ஒப்பேத்திக்கிட்டிருக்கேன்.... ம்... பாட்டி வடை சுட்டது; காக்கா கல் பொறுக்கி பானையில் போட்டு தண்ணி குடிச்சது மாதிரியான கதைகள் பரவாயில்லையா?”
”அய்யோ, அதெல்லாம் எலிமெண்டரி லெவல் மேடம்; பெரிய பசங்களுக்கு சொல்றது மாதிரி ஏதாவது சொல்லுங்க மேடம்.....”
”எனக்குத் தெரிஞ்சது அவ்வளவுதான்; சட்டியியில இருந்தாத்தான ஆப்பையில் வரும்.... நீ நம்ம கதிரேசன் சாரைப் போய்ப் பாரு. அவருதான் நம்ம ஏரியாவிலேயே பட்டிமன்றத்துல நம்பர் ஒன் பேச்சாளர்; டீ.வி.யில எல்லாம் அவரோட புரோகிராம் ஒளிபரப்பாகுது..... அவருக்கு இந்தமாதிரி கதைகள் எல்லாம் லட்டு மாதிரி; அப்படியே கொட்டுவார்... நீ வேணுங்குறத அள்ளிக்கிட்டு வந்துடலாம்....” என்றாள் முடிவாக.
சாப்பிட்டு முடித்து ஓய்வாக பல்குத்திக் கொண்டிருந்த கதிரேசன் ப்யூலா சொன்னதைக் கேட்டு பகபகவென்று சிரித்தார். ”பட்டிமன்றத்துல பாட்டி கதையா? எங்கள வச்சு நீங்க காமெடி கீமடி எதுவும் பண்ணலையே! அங்க நாங்க நீதியும் சொல்றதுல்ல; கதையும் சொல்றதுல்ல; உப்புக்கல்லுக்கும் பெறாத தீர்ப்புதான் சொல்வோம்.... வேணுமின்னா, பத்து நாளைக்கு முன்னால நடந்த பட்டிமன்றத்துல ஒரு பேச்சாளர் சொன்ன கதையச் சொல்றேன், உபயோகப் படுமான்னு பாருங்க....
வகுப்புல ஒரு வாத்தியார் பாடம் நடத்திக்கிட்டு இருந்தாராம்; அங்க ஒரு மாணவன் பாடத்தக் கவனிக்காம, கிளாஸ்ரூம் மூலையில இருந்த எலிப் பொந்தையே பார்த்துக்கிட்டு இருந்துருக்கான்; அதுக்குள்ள ஒரு எலி நுழைஞ்சுக்கிட்டு இருந்துருக்கு... அந்த நேரம் பார்த்து வாத்தியார் இவன எழுப்பி, தான் நடத்துற பாடம் புரியுதான்னு கேட்குறதுக்காக, ‘என்னப்பா எல்லாம் நுழையுதா...’ன்னு கேட்டாராம். பையனும் ரொம்ப சூட்டிகையா ‘எல்லாம் நுழைஞ்சுருச்சு; இன்னும் வால் மட்டும் தான் நுழையல...’ன்னு சொன்னானாம். கதை எப்பூடி...” என்றார் கதிரேசன் சிரித்துக் கொண்டே.
”இதுல நீதி போதணை எங்க சார் இருக்கு?” என்றாள் ப்யூலா அலுத்துக் கொண்டபடி. அவளுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது.
”இப்படி எங்க நடுவர் மாதிரி எடக்கு மடக்கா கேட்டா எப்படி! எதைக் கவனிக்குறோமோ அதுதான் நுழையுமின்னு எதையாவது சொல்லி சமாளிக்க வேண்டியது தான்; பட்டி மன்றத்துல இது மாதிரி தான் கெடைக்கும்; நாங்களே, தலைப்புக்குச சம்பந்தம் இருக்கோ இல்லையோ, அப்பப்ப வாரப் பத்திரிக்கைகள்ல வர்ற ஜோக்குகள சொல்லி ஒப்பேத்திக்கிட்டு இருக்குறோம்; குரல்வளம் இருக்குறவங்க சினிமாப் பாட்டு பாடுறோம். அவ்வளவுதான். ஜனங்கள் சிரிக்க வைக்கிறது மட்டும் தான் எங்களோட வேலை. அவங்களும் அர்த்தம் இருக்கோ இல்லையோ வஞ்சணை இல்லாம சிரிச்சு எங்கள வாழ வைக்குறாங்க.... இதுல நீதிக்கதைகள் எல்லாம் மைக்ரோஸ்கோப் வச்சுத் தேடுனாலும் கெடைக்காது மேடம். உருப்படியா ஒரு யோசணை சொல்றேன்; பேசாம அன்னைக்கு லீவப் போட்டுட்டு வீட்டுல இருந்துருங்க....” என்றார்.
அப்புறம் “கொஞ்சம் பொருங்க; அவசரப்பட்டு உங்களுக்கு அட்வைஸ் பண்ணீட்ட்ன்னு நெனைக்கிறேன்; அந்தப் பீரியட் எனக்கு ப்ரியா இருந்தா, என்னை ஆக்டிங்னு அனுப்பி இந்த ஹெச்.எம். பழிதீர்த்தாலும் தீர்த்துடுவார்....” என்றபடி தன்னுடைய டைம் டேபிளை எடுத்துப் பார்த்து, அந்த நேரத்தில் தனக்கு வகுப்பிருப்பதை உறுதிப் படுத்திக் கொண்டு நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார்.
விடுப்பு எடுப்பது சரியான யோசணையாகத் தான் தோன்றியது. கைவசம் அதிகம் லீவில்லை; சம்பளம் பிடித்தாலும் பரவாயில்லை என்று விடுப்பு எடுத்து விடலாம் தான். ஆனாலும் இன்ஸ்பெக்‌ஷன் தினத்தில் லீவு கிடைப்பது அத்தனை சுலபமில்லை. நிறைய பொய் சொல்ல வேண்டும்; மெடிக்கல் சர்ட்டிபிகேட் கூட சமர்பிக்க வேண்டியிருக்கலாம்; அதற்கு நிறைய மெனக்கிட வேண்டும்; போயும் போயும் ஒரு இன்ஸ்பெக்‌ஷனுக்கு பயந்து கொண்டு விடுப்பு எடுப்பதாவது என்று தன் தன்மானம் தடுக்க... நூலகத்திற்குள் ஓடினாள்.
அங்கு பஞ்சதந்திரக் கதைகள், தெனாலிராமன் கதைகள் என்று ஏதாவது கிடைத்தால், அதை எடுத்துக் கொண்டு வந்து சமாளித்து விடலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டாள். நூலகர் மாரிமுத்து டேபிளில் தலைவைத்து குறட்டை விட்டுக் கொண்டிருக்க, முகத்தைச் சுற்றிலும் ஜொள் குளம் கட்டி நின்றது. இவள் சத்தங் கொடுக்கவும் பதறி விழித்து, பார்வையாலேயே “என்ன?” என்று வினவினார்.
”இங்க சிறுவர் நீதிக் கதைகள் சம்பந்தமான் புக்ஸ் ஏதாச்சும் இருக்குமா?” என்றாள் ப்யூலா.
”அப்படி எதுவும் பார்த்த ஞாபகம் எனக்கில்ல; இந்த நூலகம் தொடங்குன புதுசுல நீங்க சொல்றது மாதிரியான புக்ஸ் நெறையவே இருந்துச்சு... யாருமே புரட்டிக்கூட பார்க்காத்தால கரையான் அரிச்சு, ரொம்ப டேமேஸ் ஆயிட்டதால எல்லாத்தையும் டிஸ்போஸ் பண்ணியாச்சு.... நீங்க எதுக்கும் ரேக்குல தேடிப் பாருங்க; தப்பித் தவறி ஏதாவது அகப்படலாம்....” என்றபடி தன் தூக்கத்தை விட்ட இடத்திலிருந்து தொடர்ந்தார்.
ரேக்குகளை ஆராய்ந்தபோது, நிறைய அறிவியல் புத்தகங்களும், பாடப் புத்தக மாதிரிகளும், வினாத்தாள் பைண்டிங்குகளுமே அதிக மிருந்தன. அவற்றுடன் சிவசங்கரி, அகிலன், கல்கி, லட்சுமி, ஜெயகாந்தன் போன்ற எழுத்தாளர்களின் பெரிய பெரிய கதைப் புத்தகங்களும் கொஞ்சமிருந்தன. இவள் கதைப் புத்தகங்கள் வாசிக்கிற ரகமில்லை; அத்தனை பெரிய புத்தகங்களை வாசித்து அவசரத்திற்கு குறிப்பெடுப்பது சாத்தியமில்லை; மேலும் அவற்றிலிருந்து சிறுவர்களுக்கான நீதிபோதணைகள் கிடைக்குமென்கிற நம்பிக்கையும் அவளுக்கில்லை. டேபிளில் சிதறிக் கிடந்த தினசரி மற்றும் வாராந்திரிகளையும் ஒரு புரட்டுப் புரட்டினாள். எல்லாவற்றிலும் சினிமா, அரசியல், சின்னத்திரை சம்பந்தப்பட்ட அக்கப்போர்களும், கிசுகிசுக்களும், வாசகனை கிச்சுக்கிச்சுமூட்டும் செய்தி விமர்சன்ங்களும், கிளுகிளுப்பூட்டும் கதைகளுமே பொங்கி வழிந்தன.
வீட்டிற்கு வந்தபோது வராண்டாவில் ஜானி சுருண்டு படுத்துக் கிடந்தான். பாவமாக இருந்த்து. அவசரமாய்க் கதவைத் திறந்து, பாலைக் காய்ச்சி அவனை எழுப்பி பாலும் பிஸ்கெட்டும் கொடுத்தாள். சாப்பிட்டதும் வீட்டுப் பாடம் எழுத உட்கார்ந்து விட்டான். இவனை பராமரிக்க்க் கூட அவகாசமில்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறோமே என்று தன்னிரக்கம் சூழ்ந்தது. இவனுக்கு ஒரு நாளாவது கதை சொல்லி இருக்கிறோமா? நிலா காட்டி சோறூட்டி இருக்கிறோமா?
இவனிடம் பேசிப் பார்த்தால் ஏதாவது கதைகள் கிடைக்குமா? இவனுடைய பள்ளியிலாவது சொல்லித் தந்திருப்பார்களா? அவனைத் தூக்கி மடியில் வைத்துக் கொண்டு “ ஜானிக் கண்ணு; உனக்கு கதை ஏதாச்சும் தெரியுமா? உங்க டீச்சர் கதை எதுவும் சொல்வாளா?” என்று கொஞ்சினாள்.
”இல்ல மம்மி; எப்ப்ப் பார்த்தாலும் படி, எழுதுன்னு விரட்டிக் கிட்டுத் தான் இருப்பாங்க; வெளையாடக் கூட விட மாட்டாங்க; கதை எல்லாம் சொன்னதே இல்ல; பாரு எவ்வளவு வீட்டுப் பாடம் குடுத்துருக்காங்க....” என்றபடி அவன் தன்னுடைய பாடங்களை முடிப்பதில் மூழ்கினான். இந்த்த் தலைமுறையில் சிறுவர்களாய் இருப்பது கூட பெரிய தண்டணைதான் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. வீட்டில் கதைகள் சொல்ல தாத்தா பாட்டிகள் யாருமில்லை; அம்மா அப்பாக்களுக்கு அதற்கெல்லாம் அவகாசமிருப்பதில்லை. பள்ளிகளிலும் பாடங்களைத் தவிர்த்து வேறெதுவும் கிடைப்பதில்லை. பிள்ளைப் பிராயம் பெரிய சாபம் தான்.
ப்யூலாவிற்கு அவளின் பால்யம் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அவளின் அம்மாவும் அப்பாவும் வேலைக்குப் போகிறவர்களாக இருந்ததால் இவளை தாத்தா, பாட்டியிடம் விட்டு வைத்திருந்தார்கள். கிராமத்தில் எங்கு பார்த்தாலும் கதைகளாகவே இறைந்து கிடந்தது. பாட்டியிடம் கதை கேட்காமல் இவள் தூங்கியதே இல்லை. வெளியூருக்கு எங்கும் போனால் தாத்தா இவளைத் தோளில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு கதைகள் சொல்லியபடி நடந்து போவார். தூரமே தெரியாது.காடு, கழனிகளுக்குப் போனாலும் அங்கும் வேலை செய்யும் பெண்களின் வாயிலிருந்து பொரணிகள் பேசித் தீர்ந்த்தும் கதைகள் கொட்டத் தொடங்கி விடும்.
பள்ளிகளிலும் மாதம் ஓரிரு முறைகள் எல்லா வகுப்பு மாணவர்களையும் ஒன்றாக உட்கார வைத்து ஏதாவது ஆசிரியர் கதை சொல்லத் தொடங்கி விடுவார். இது போக ஊரிலிருக்கும் கிழவர்களுக்கு பொழுது போக வில்லை என்றால் தெருப் பிள்ளைகளையெல்லாம் கூட்டி இராமாயாணம், மகாபாரதம், நல்லதங்காள், அல்லி அரசாணி மாலை என்று விதவிதமாய் கதைகள் சொல்லத் தொடங்கி விடுவார்கள். அவையெல்லாம் மிகவும் இனிமையான நாட்கள். ஆனால் கிராமத்தில் அவள் ஐந்தாவதை முடித்ததும், தொடர்ந்து அவளை கிராமத்தில் தாத்தா பாட்டியிடம் விட்டு வைத்திருந்தால் பெரிய மக்குப் பிள்ளையாக வளர்ந்து விடுவாள் என்று அவளை வேரோடு பிய்த்துக் கொண்டு போய் தொலை தூரத்தில் ஒரு ரெசிடென்சி ஸ்கூலில் போய் பதியம் போட்டார்கள். அன்றிலிருந்து அவளுக்கும் கதைகளுக்குமான உறவறுந்து போனது. பால்யத்தில் கேட்ட கதைகள் யாவும் அவளின் ஞாபகத்திலிருந்தும் அனேகமாக அழிந்து போயின.
வானொலியில் ஏதாவது கிடைக்குமா என்று தேடியதில் அங்கு டெலிபோன் அரட்டைகளும், சினிமாப் பாட்டுக்களும் நிரம்பி வழிந்தன. டீ.வி.யில் சேனல் சேனலாய்த் தாவியதில் மெகா சீரியல்களின் அதீத கண்ணீரும், பெண்ணடிமை பேணுகிற இம்மாரல் விஷயங்களும், சிறுவர் நிகழ்ச்சிகளிலோ வயசுக்கு சம்பந்தமில்லாத வாண்டுகளின் லூட்டிகளும், எல்லாவற்றையும் வாங்க வைத்து விட வசீகரிக்கும் ஆபாச விளம்பரங்களும், சேனல்களின் அரசியல் சார்புகளுக்குத் தக்கபடி சாயம் பூசிக்கொண்ட செய்திகளும், காதலைத் தவிர்த்து வாழ்வில் வேறெதுவுமே இல்லை என்று ஸ்தாபிக்கும் சினிமாக்களும்.... அவளுக்கு குமட்டலெடுத்த்து.
ப்யூலாராணியின் புருஷன் ஒரு புத்தகப் பிரியன். அவ்வப்போது இவள் கேள்வியே பட்டியிராத சிறுபத்திரிக்கைகளில் கவிதைகளும் கதைகளும் எழுதுபவன். அவனுடைய புத்தக பீரோவைக் குடைந்ததில், திருப்பித் திருப்பி வாசித்தாலும் மண்டைக்குள் அர்த்தம் புகாமல் எதுக்களிக்கும் சிக்கலான வார்த்தைக் குவியல்களினான இலக்கிய பத்திரிக்கைகளும், அதே மொழி நடையிலான அங்கங்கே ஆபாசம் தூவிய தடித் தடியான நாவல்களும், கட்டுரைத் தொகுப்புகளும் தூசும் ஒட்ட்டையும் நிறைந்து..... அவளுக்கு மூச்சுத் திணறியது. அவசரமாய் மூடி விட்டாள். வேலை முடிந்து வீட்டிற்குத் திரும்பிய புருஷனிடம் மெதுவாய்க் கேட்டாள்.
”இவ்வளவு புக்ஸ் படிக்கிறீங்க; அப்ப்ப்ப பத்திரிக்கைகள்ல எழுத வேற செய்றீங்கள்ல.... எனக்கு நாளைக்கு ஒரு முக்கால் மணி நேரத்துக்கு ஒப்பேத்துறது மாதிரி நீதிக் கதைகள் ஏதாச்சும் சொல்லுங்களேன்.....”
”நீதி சொல்றது இலக்கிய வாதியோட வேலை இல்லையே! நான் படிக்கிற , எழுதுற கதைகள்ல எல்லாம் கலை இருக்கும்; அனுபவம் இருக்கும்; நீ தேடுற நீதி எதுவும் இருக்காதே!”
”சும்மா சமாளிக்காம ஏதாவது உருப்படியா சொல்லிக் குடுங்க் ப்ளீஸ்... எதுவும் கிடைக்கலின்னா, இராத்திரி என்னால தூங்கவே முடியாதுங்க. இப்பவே தலையெல்லாம் வலிக்குறாப்புல இருக்குங்க...!” என்றாள் அழுது விடுகிற தொனியில். ”அது உன்னோட பிரச்னை; அதுக்கு நானென்ன பண்ண முடியும்...!” என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்லி விட்டு ஒரு தடிமனான புத்தகத்தை விரித்து வைத்துக் கொண்டு வாசிக்கத் தொடங்கி விட்டான்.
ப்யூலா பயந்தபடியே அவள் நீதி போதணை வ்குப்பிலிருந்த போது சி.இ.ஓ. இவளுடைய வகுப்புக்குள் நுழைந்து விட்டாள். ப்யூலா தன்னுடைய பால்யம் கதைகளால் சூழ்ந்திருந்த்தையும் இப்போதைய குழந்தைகளின் வாழ்க்கை கதைகளற்று வறண்டு போய் விட்டதையும், தான் கதைகள் தேடி அலைந்த்தையும் ஒரு கதை மாதிரி சொல்லி கொஞ்ச நேரத்தை ஒப்பேற்றிவிட்டு, மாணவர்களை நோக்கி, “உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச கதைகள் ஏதாச்சும் சொல்லுங்க...” என்றாள் சமயோசிதமாக.
மணிகண்டன் எழுந்து நிற்கவும் ப்யூலாவிற்கு பதட்டமாகி விட்ட்து. இவன் மக்கு மாணவனாயிற்றே! கிணறு வெட்ட பூதம் கிளம்பும் போலிருக்கிறதே! என்னத்தைச் சொல்லி மானத்தை வாங்கப் போகிறானோ என்று திகிலில் உறைந்து நின்றாள். இனி ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை. ஆசையாய் எழும்பியவனை உட்காரச் சொல்ல முடியாது. அவனையே கொஞ்ச நேரம் குறுகுறுவென்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அதற்குள் சி.இ.ஓ.வே “ம்... சொல்லுப்பா...” என்றாள்.
”ரொம்ப நாளாவே என் மனசுல ஒரு விஷயம் உறுத்திக்கிட்டு இருக்கு மிஸ்; அதுக்கு நீங்கதான் ஒரு தீர்வச் சொல்லணும்.... சின்ன வயசுல நானொரு கதை படிச்சுருக்கேன். அந்தக் கதை என்னன்ன்னா, ஒரு சின்னப்பையன் ஒரு பொருள் வாங்கப் போகும் போது, கடைக்காரர், கவனக் குறைவா, அவனுக்குத் தர வேண்டிய மீதிச் சில்லரையை விட கொஞ்சம் அதிகமாக் குடுத்துருறார்; அதை அந்தப் பையன் தனக்குன்னு வச்சுக்கனும்னு சொல்ல, அவங்க அம்மா அது தப்புன்னு சொல்லி, அதிகப்படியான பணத்த கடைக்காரர்கிட்டயே திருப்பிக் குடுத்துட்டு வரச் சொல்றாள். அவனும் அப்படியே பண்றான். நேர்மையின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துறதுக்காக இந்தக் கதை சொல்லப் பட்டுருக்குன்னு புரிஞ்சுக்கிட்டேன்.
சமீபத்துல அச்சு அசல் இதே மாதிரி நிஜமாவே என்னோட வாழ்க்கையில ஒரு சம்பவம் நடந்துச்சு மிஸ். நான் ஒரு 12ரூ.க்கு நோட்டு ஒண்ணு வாங்கீட்டு 50ரூ. குடுத்தேன். கடைக்காரர் ஏதோ ஞாபகத்துல நான் குடுத்தது 100ரூ.ன்னு நெனச்சுக்கிட்டு மீதிச்சில்லரையா 38ரூ.க்குப் பதிலா 88ரூ. குடுத்தார். நானும் கவனிக்காம – நான் கணக்குல கொஞ்சம் வீக்கு மேடம் – அப்படியே வாங்கீட்டுப் போயி அம்மாகிட்டக் கொடுத்தேன். அவங்க இதைக் கண்டுபிடிச்சு, அதிகப் படியான 50ரூ.யை கடைக்காரர் கிட்டவே திருப்பிக் குடுத்துட்டு வரச் சொன்னாங்க....
நானும் சரின்னு குடுத்துடலாமின்னு போகுறப்ப, அப்பா ஹால்ல உட்கார்ந்து ஆடிட்டர் அங்கிள்கிட்டப் பேசிக்கிட்டு இருந்ததக் கேட்டேன். 15 இலட்ச ரூ.யெல்லாம் டேக்ஸா கட்ட முடியாது. இன்னும் கணக்கு வழக்குகளை அட்ஜஸ்ட் பண்ணி, அதிக பட்சம் 5இலட்ச ரூ.க்குள்ள டேக்ஸ் வர்றது மாதிரி கணக்கெழுதும் படியும் வேணுமின்னா ஒரு இலட்சம் ரூ.யைக் கோயில் உண்டியல்ல போட்டுடலாமின்னும் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தார். எனக்கு முதல் தடவையா நேர்மை பத்தி சின்னக் குழப்பம் வந்துச்சு.....
சரி, அது ஏதோ பெரியவங்க சமாச்சாரமின்னு நெனச்சுக்கிட்டு நான் பணத்தத் திருப்பிக் குடுக்க கடைக்குப் போனேன்; கடையில என் வயதொத்த பொண்ணு கூட கடைக்காரர் சண்டை போட்டுக்கிட்டு இருந்தார். என்ன விஷயமின்னா, அந்தப் பொண்ணு இவர் கடையில கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால தான் 35ரூ.க்கு பேனா ஒண்ணு வாங்கியிருக்கு; பேக்கிங்கே பிரிக்காம வீட்டுக்கு எடுத்துட்டுப் போய் பிரிச்சுப் பார்த்தப்பதான் அது ரிப்பேரான பேனான்னு தெரிஞ்சுருக்குது. இப்ப கடைக்காரர் பேனாவ மாத்திக் குடுக்க மறுக்குறார். அந்தப் பொண்ணுதான் போற வழியில பேனாவ கீழ போட்டு ஒடைச்சிட்டு இப்ப வந்து புதுப்பேனா கேட்குறதா சொல்லி, பேனாவ மாத்திதர அவர் வம்படியா மறுத்திட்டார். அந்தப் பொண்ணும் வேற வழியில்லாம அழுதுகிட்டே திரும்பிப் போயிடுச்சு; அந்தக் கடைக்காரர் முகத்துல, ஒரு பழுதுல்ல பேனாவ ஒரு அறியாச் சிறுமி தலையில கட்டிட்ட பெருமையை நான் கண்கூடாப் பார்த்தேன்....
எங்க அப்பா, அரசாங்கத்துக்கு வரியா கட்ட வேண்டிய பணத்த அமுக்கிக்கிட்டு, ஒரு சிறு தொகைய கோயில் உண்டியல்ல போடுறது மூலம் தன் குற்ற உணர்ச்சிய மழுப்பிக்கிடுறார். எங்க அம்மா என்னடான்னா, வெறும் 50ரூ. கடைக்காரர் அதிகம் தந்தத திருப்பித் தரச் சொல்லீட்டு, இலட்சக் கணக்குல வரி ஏய்ச்சு மோசடி பண்ற அப்பாவ கண்டுக்கவே இல்ல; கடைக்காரர் ஒரு மோசமான பேனாவ ஒரு சின்னப் பொண்ணு தலையில கட்டி ஏமாத்துறார்.
நேர்மைங்குறதுக்கு என்னதான் அர்த்தம் மிஸ்? எங்க அப்பா, அந்தக் கடைக்காரர்னு யாருமே அவங்க சின்ன வயசுல அந்தக் கதைய வாசிக்கலையா? இல்ல நேர்மைங்குறது காலத்துக்குக் காலம், மனுஷருக்கு மனுஷர், வயசுகளுக்குத் தக்கபடியெல்லாம் மாறுபடுமா மிஸ்! தயவு பண்ணி எனக்கு வெளக்கிச் சொல்லுங்களேன்.....” பரிதாபமாகப் பார்த்தான் மணிகண்டன்.
சி.இ.ஓ. கை தட்டினாள். அவன் தோளில் தட்டி, “வெரிகுட்...” என்றாள். அப்புறம் கடைக்காரர் உனக்கு அதிகப்படியா குடுத்த 50ரூ.யை திருப்பிக் குடுத்தையா, இல்லையான்னு இன்னும் நீ சொல்லவே இல்லையே!” என்றாள் ஆர்வம் பொங்க.
”நீங்களே, சொல்லுங்க மிஸ்; நான் திருப்பிக் குடுக்கணுமா, தேவையில்லையா” என்று கேட்டான். சி.இ.ஓ. மாணவர்களை நோக்கி இந்தக் கேள்வியை வீசினாள். திருப்பித் தந்திருக்க வேண்டுமென்று மூன்று பேர்கள் மட்டும் கை தூக்கினார்கள். மற்ற முப்பத்தெட்டுப் பேரும் திருப்பித்தர தேவையில்லை என்றார்கள்.
”சரி நீ என்ன பண்ணுன?” என்றாள் சி.இ.ஓ. மணிகண்டனிடம்.
”நான் 35ரூ.யை அந்தப் பொண்ணத் தேடிப் போய்க் குடுத்து வேறொரு பேனா வாங்கிக்கச் சொன்னேன்; மிச்ச 15ரூ.யை நானே வச்சுக்கிட்டேன்.....” என்றான் மணிகண்டன். சக மாணவர்கள் எல்லோரும் கை தட்டினார்கள். “வெரி பிரில்லியண்ட் பாய்....” என்றபடி சி.இ.ஓ. அறையை விட்டு வெளியேற ப்யூலாராணி பிரமித்து நின்றாள்.

சிறுகதை : இதற்குத்தானா ; இதெல்லாம் இதற்குத்தானா.......?

மரகதம்மாள் அதிகாலையில் பால் வாங்கக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த போது தான் கீரைக்காரம்மாளின் புருஷன் செத்துப் போன செய்தி கிடைத்தது. அவசர அவசரமாய்க் காலை வேலைகளை முடித்துவிட்டு அவளின் வீட்டிற்குப் போன போது அதிகம் பேர் வந்திருக்கவில்லை. சின்னதாய் சாமியானா போடப்பட்டு, நாலைந்து பேர் மட்டும் முகத்தில் அதிக சோகமின்றி அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார்கள். விஷச் சாராயம் குடித்ததால் நேர்ந்த மரணம் என்று பேசிக் கொண்டார்கள்.
கீரைக்காரம்மாளுக்கும் அவளின் குழந்தைகளுக்கும் இந்த மரணம் பெரிய இழப்பாக இருக்க முடியாது. அவர்களுக்கு நிஜத்தில் இது பெரும் விடுதலை தான். அந்த அளவிற்கு அந்த மனுஷன் உயிரோடிருந்தவரை அவர்களை படாதபாடு படுத்தியிருக்கிறார். ஆனாலும் அவர்கள் அழுதழுது முகமெல்லாம் வீங்கிப் போய் மூலையில் சுருண்டு கிடந்தார்கள். அவர்களின் கண்ணீருக்குக் காரணம் துக்கமாக இருக்க முடியாது. மரணத்திற்கான மரியாதையை அவர்கள் வழங்கிக் கொண்டிருப்பதாகத் தான் தோன்றியது மரகதம்மாளுக்கு.
கீரைக்காரம்மாவுடன் மரகதம்மாளுக்கு ஆரம்பத்தில் அதிக பழக்கமில்லை. எப்போதாவது நேருக்கு நேர் சந்தித்துக் கொண்டால் பரஸ்பரம் சிரித்துக் கொள்வார்கள்; அவ்வளவுதான். ஆனால் சமீப நாட்களில் இருவரும் அதிகம் நெருங்கி விட்டிருந்தார்கள். அதற்குக் காரணம் - கீரைக்காரம்மாளின் பெண் வசந்தி. அந்தப் பெண் பத்தாம் வகுப்பில் நானூறுக்கு மேல் மதிப்பெண்கள் வாங்கி அவள் படித்த அரசு பள்ளியில் அவள்தான் முதலாவதாக தேறியிருப்பதாக அவர்களின் பகுதிக்கென்று வரும் ஒரு விளம்பர வாரச் செய்தி இதழில் வெளியாகி இருந்தது. அதைப் படித்துவிட்டு “அட நம்ம தெருப் பெண்ணாயிற்றே....!” என்று அழைத்து வாழ்த்தி அனுப்பினாள். ஆனால் கொஞ்ச நாட்களுக்கப்புறம் பார்த்தால் வசந்தி படிப்பைத் தொடராமல் கார்மெண்ட் கம்பெனிக்கு வேலைக்கு போய்க் கொண்டிருந்ததை பார்த்ததும் மரகதம்மாளுக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. கீரைக்காரம்மாளை அழைத்துப் பேசினாள்.
“நல்லாப் படிக்கிற புள்ளைய ஏன் கீரைக்காரம்மா படிப்ப நிறுத்தி வேலைக்கு அனுப்புறீங்க....?” என்று கேட்கவும், “என்ன தாயி பண்றது! இவளோட அப்பன் அது சம்பாதிக்குறத எல்லாம் குடிச்சே அழிக்குது; என் ஒருத்தி வருமானத்துல வயித்துப் பாட்டுக்கே கஷ்டமா இருக்கு; இதுல எப்படி தாயி இவள படிக்க வைக்க முடியும்....” என்றாள் மிகவும் சோர்வுடன். அப்போது தான், மரகதம்மாள் தானே வசந்தியை மேற்கொண்டு படிக்க வைக்கலாமென்று முடிவு செய்து கீரைக்காரம்மாளிடம் கேட்டாள்.
“நான் பணம் கட்டறதா இருந்தா வசந்திய தொடர்ந்து படிக்க வைப்பீங்களா...”
“என்ன தாயி சொல்ற....!” கொஞ்சமும் நம்பிக்கை இல்லாமல் கேட்டாள் கிரைக்காரம்மாள். அப்புறம் ”நீ மட்டும் அப்படி செஞ்சையின்னா உன் தலைமுறைக்கே நாங்க கோயில் கட்டிக் கும்புடுவோம் தாயி...” என்று நெகிழ்ந்தாள். பள்ளிகளிலெல்லாம் ப்ளஸ் – ஒன் சேர்க்கை முடிந்து விட்டிருந்த நிலையில் என்ன படிக்க வைக்கலாம் என்று பலவிதமாய் யோசித்த போது வானகரத்தில் ஒரு பிரபல கம்பெனி நட்த்தும் தொழிற்பயிற்சிக் கல்லூரி அவளின் ஞாபகத்திற்கு வந்த்து. அங்கு படித்து முடித்தால் வேலை உறுதி; வசந்தி மேற்கொண்டு படிக்க நினைத்தாலும் அத்ற்கு பின்பு பி.இ.யில் இரண்டாம் வருஷம் சேர்ந்து படித்துக் கொள்ளலாம். வசந்தியை அங்கு சேர்த்து படிக்க வைக்க முடிவு செய்தாள். வசந்தியும் சந்தோஷமாய் சரி என்றாள்.
வசந்தியை தொழிற்பயிற்சியில் சேர்க்க இருவரும் ஒன்றாய் அலைந்த நாட்களில் தான், கீரைக்காரம்மாளின் குடும்பத்தைப் பற்றி மரகதம்மாள் அறிந்து கொண்டாள். அவர்களின் பூர்வீகம் திருவண்ணாமலைக்குப் பக்கத்தில் செஞ்சியாம். கீரைக்காரம்மாளை மூன்று பிள்ளைகளுக்கு அம்மா என்று சொன்னால் நம்புவதற்கு ரொம்பவும் சிரமமாக இருக்கும். அந்த அளவிற்கு உடம்பில் சதையே போடாமல் ரொம்பவும் வசீகரமாய் அழகாய் இருப்பாள். ஆனால் வசந்தியின் அப்பாவோ அவளுக்குக் கொஞ்சமும் பொருத்தமில்லாமல் குள்ளமாய் குண்டாய் கரடு முரடாய் இருப்பார்.
அவர்களுக்குள் திருமண உறவு எப்படி ஏற்பட்டது என்பதை அறிந்து கொள்வதற்காக, “வசந்தி அப்பாவ எப்படி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டீங்க? அவர் சொந்தமா உங்களுக்கு...?” என்று கேட்டாள் மரகதம்மாள். “அதெல்லாம் இல்ல தாயி; வெளியில சொன்னா வெட்கக்கேடு; இந்த மனுஷன நான் காதலிச்சு கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்... ரெண்டு பேரும் வேற வேற சாதி; ஊரையே எதிர்த்து கல்யாணம் பண்னிக்கிட்டு, பட்டணத்துக்கு பிழைக்க ஓடி வந்துட்டோம்....” என்றாள் ஒரு நைந்த புன்னகையுடன். மரகதம்மாளுக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது.
“ஆரம்பத்துல எல்லாம் நல்லாத்தான் தாயி இருந்துச்சு; என்னையும் குழந்தைங்களையும் கண்ணுக்குள்ள வச்சுத்தான் காபந்து பண்ணுச்சு; எப்படியோ இந்தப் பாழாப்போன குடியில விழுந்துச்சு; அன்னைக்கோட எல்லாம் மாறிப் போயிருச்சு....” என்று ஒரு மூச்சு ஒப்புச் சொல்லி அழுதவளைச் சமாதானப் படுத்துவது பெரும் பாடாய் இருந்தது.
வசந்தியை பாலிடெக்னிக்கில் படிக்கச் சேர்த்து விட்ட அன்றைக்கு இரவே வசந்தியின் அப்பா மரகதம்மாள் வீட்டிற்கு முன்னால் நின்று கொண்டு சத்தம் போட்டார். அப்போது அவர் நிறைந்த போதையிலிருந்தார். “என் பொண்ணுக்கு நீ யாருடா பணம் கட்டிப் படிக்க வைக்குறதுக்கு! அப்படிச் செஞ்சு என் பொண்டாட்டிய வளைச்சுக்கலாம்னு பார்க்குறியா? வெளிய வாடா வெண்ணை….” என்று அசிங்கமான வார்த்தைகளால் அர்சிக்கத் தொடங்கினார். கணேசன் வெளியே வந்து சமாதானமாய்ப் பேசிப் பார்த்தார். அவர் அடங்குவதாக இல்லை. அப்புறம் போலீஸுக்குப் போன் பண்ணி, அவர்கள் வந்து ஸ்டேஷனுக்கு அழைத்துப் போய் நாலு சாத்து சாத்தி அனுப்பவும் தான் அமைதியானார்.
கீரைக்காரம்மாள் மரகதம்மாளின் வீட்டிற்கு வந்து அழுதாள். “அந்த மனுஷன் பேசுனத மனசுல வச்சுக்காதீங்கய்யா; பொண்ணு வேலைக்குப் போயி பணங்கொண்டு வந்து குடுத்துக்கிட்டு இருக்கும் போது நல்லாக் குடிச்சுது; இப்ப அவ படிக்கப் போறதால அந்தப் பணமில்லைங்கவும் என்னையும் என் பொண்ணையும் அடிச்சு மறுபடியும் வசந்திய வேலைக்கு அனுப்பச் சொல்லிச்சு; நாங்க கேட்கலைங்கவும் படிக்க வைக்குற உங்க கிட்ட வந்து சண்டை போடுது; தெருவுல நின்னு சத்தம் போட்டா அந்த அவமானத்துக்குப் பயந்துக்கிட்டு நீங்க ஒதுங்கிடுவீங்கன்னு பார்க்குது…” என்றாள்.
“பயப்படாதீங்க…. யாருக்காகவும் எதுக்காகவும் வசந்தியப் படிக்க வைக்கிறதுலருந்து நாங்க பின் வாங்க மாட்டோம்…” என்று ஆறுதலாகப் பேசி அனுப்பி வைத்தார்கள். சுமார் ஆறு மாதங்கள் எந்தப் பிரச்னையுமில்லாமல் கடந்தது. பாலிடெக்னிக்கில் வசந்தி நன்றாகவே படித்தாள். அவ்வப்போது மரகதம்மாளிடம் வந்து பரீட்சையில் எடுத்த மதிபெண்களை யெல்லாம் காட்டிப் போனாள்.
திடீரென்று ஒருநாள் கீரைக்காரம்மாளின் வீட்டிலிருந்து குய்யோ முறையோ என்று அலறல் கேட்டது. மரகதம்மாள் ஓடிப்போய்ப் பார்த்தாள். கீரைக்காரம்மாள் மூலையில் உட்கார்ந்திருக்க அவளின் கால்களைக் கட்டிக் கொண்டு பிள்ளைகள் மூன்றும் கதறிக் கொண்டிருந்தன. விசாரித்தபோது தான் விஷயத்தின் விபரீதம் புரிந்தது. கீரைக்காரம்மாள் தற்கொலைக்கு முயன்றிருக்கிறாள். அதற்குச் சாட்சியாக சீலிங்பேனில் கீரைக்கார்ம்மாளின் சேலை படபடத்துக் கொண்டிருந்தது.
அமளிகள் எல்லாம் ஓய்ந்தபின்பு மரகதம்மாள் கீரைக்காரம்மாளிடம் சத்தம் போட்டாள். “உங்கள நான் ரொம்ப தைரியமானவங்கன்னு நெனச்சிருந்தேன்; ஆனா இப்படி சிறுபிள்ளைத் தனமா நடந்துக்கிறீங்களே…. இப்படி பொசுக்குன்னு நீங்க செத்துப் போயிட்டா உங்க பிள்ளைங்களோட நிலைமை என்னாகுமின்னு கொஞ்சமாச்சும் யோசிச்சுப் பார்த்தீங்களா?”
“இல்ல தாயி மனசு வெறுத்துப் போயி என்ன பண்றதுன்னு புரியாத குழப்பத்துலயும் ஒரு நிமிஷ தடுமாற்றத்துலயும் அந்த மாதிரியான முடிவுக்குப் போயிட்டேன்; நேத்து ராத்திரி எட்டு மணி இருக்கும்; நல்லாக் குடிச்சுட்டு முழு போதையில வந்துச்சு என் புருஷன்…. இது வழக்கமா நடக்குறது தானன்னு புள்ளைங்க அதது பாட்டுக்கு படிச்சுக் கிட்டிருந்ததுங்க; என்கிட்ட வந்து…. சொல்லவே கூச்சமா இருக்கு தாயி…..” என்று தயங்கினாள்.
அப்புறம் “சொல்லித்தான் தீரணும்; உன்கிட்ட சொல்றதுல தப்பில்ல தாயி….என்கிட்ட வந்து, அப்பவே 'வாடி படுத்துக்கலாம்'னு கூப்பிட்டான்; வீட்டுல இருக்கிறதே ஒரே ஒரு ரூம் தான்; வயசுக்கு வந்த பொட்டப்புள்ளையும் மத்த புள்ளைங்களும் அங்க உட்கார்ந்து படிச்சுக் கிட்டு இருக்காங்க; என்ன வக்கிரமான மனுஷன்னு பார்த்தியா தாயி? நான் முறைச்சுப் பார்த்துட்டு பேசாம இருந்தேன்…. உடனே அந்த பேமானி என்ன பண்ணுனான் தெரியுமா? அவனோட உடைகள் மொத்தத்தையும் அவுத்துட்டு அப்படியே அம்மணமா நிற்குறான் தாயி….” என்றபடி முகத்தை கைகளால் மூடியபடி பெருங் குரலெடுத்து அழத் தொடங்கினாள்.
“புள்ளைங்கெல்லாம் வெளிய ஓடிருச்சுங்க; இந்த வெறிபிடிச்ச மனுஷனோட எப்படி மிச்ச காலத்தையும் கழிக்குறதுன்ற வேதனையில தான் செத்துத் தொலையிறதுன்னு முடிவுக்குப் போயிட் டேன்; இனிமே எது நடந்தாலும் அப்படிப் பண்ண மாட்டேன்; மன்னிச்சுக்கோ தாயி….” என்றாள்.
“பிள்ளைங்கள வேணுமின்னா படிக்கிறதுக்கு எங்க வீட்டுக்கு அனுப்பீடுங்க கீரைக்காரம்மா…..” என்றாள் மரகதம்மாள் “வேணாம் தாயி…. வசந்தியையும் உங்க வீட்டுக்காரரையும் முடிச்சுப் போட்டு தப்புத் தப்பா கதைகட்டி ஊருக்குள்ள பரப்பி, அப்புறம் அதையே காரணம் காட்டி அவ படிப்ப நிறுத்தி வேலைக்கு அனுப்பிடுவான் என் புருஷன்…..என்ன காரணம் சிக்குமின்னு காத்துக்கிட்டு இருக்குறான் அந்த பேமானி” என்று பிடிவாதமாக மறுத்து விட்டாள்.
“வசந்திய ஆஸ்டல்ல வேணுமின்னா சேர்த்து விட்டுடலாமா….?” என்று தன் அபிப்ராயத்தை கேள்வியாகக் கேட்டாள் மரகதம்மாள் “அய்யோ அதுக்கெல்லாம் ரொம்பக் காசு செலவழிக்கணும் தாயி.. ஏதோ உங்க புண்ணியத்துல படிச்சுக்கிட்டு இருக்கு, இப்ப இந்த செலவு வேறயா?” என்றவளிடம் “பரவாயில்ல; வசந்தியக் கூப்புடுங்க; அதுகிட்ட பேசிப் பார்க்கலாம்….” என்று மரகதம்மாள் சொல்லவும் உடனே ஓடிப்போய் வசந்தியை அழைத்து வந்தாள்.
வசந்தி வந்து “எங்க பாலிடெக்னிக்குல ஆஸ்டல் இல்லையே ஆன்ட்டி……” என்றாள். அதற்கு மேல் என்ன செய்வதென்று மரகதம்மாளுக்குப் புரியவில்லை. கணேஷனிடம் இது பற்றிச் சொன்ன போது, “பிரைவேட் ஆஸ்டல்ல வேணுமின்னா சேர்த்து விடலாம்….” என்றார். ஆனால் பூக்காரம்மாளும் வசந்தியும் அந்த ஏற்பாட்டிற்கு சம்மதிக்க வில்லை. ”வேணாம் தாயி; நாங்களே அந்த மனுஷன எப்படியாவது சமாளிச் சுக்குறோம்….” என்று மறுத்து விட்டார்கள்.
இது நடந்து பத்து நாட்களுக்குள் கீரைக்காரம்மாளின் புருஷனின் மரணம் நேர்ந்து விட்டது. அவனின் கடைசி நேரக் கிரியைகள் எல்லாம் முடிந்து மரணத்திற்கு வந்திருந்தவர்கள் எல்லாம் கலைந்து போனபின்பும் அழுது கொண்டிருந்த கீரைக்காரம்மாளிடம், மரகதம்மாள் ஆறுதலாய் ”நடந்தது நடந்து முடிஞ்சுருச்சு; அத மறந்துட்டு மேற்கொண்டு ஆக வேண்டிய காரியங்களக் கவனிங்க…..” என்றாள்.
“எப்படி தாயி…. என்னால தாங்கவே முடியலயே! ஆசை ஆசையா காதலிச்சு, சொந்த பந்தங்கள ஒதுக்கி கல்யாணம் பண்ணி, ஊருவிட்டு ஊரு ஓடி வந்து, கடைசியில நானே கொல்ல வேண்டியதும் ஆயிடுச்சே! இதுக்கெல்லாம் என்ன அர்த்தம்னே புரியலயே தாயி…..”
மரகதம்மாளுக்கு சிலீரென்றிருந்தது. “என்ன சொல்றீங்க கீரைக்காரம்மா…? அவரு விஷச் சாராயத்தக் குடிச்சுச் செத்துப் போனதுக்கு நீங்க என்ன பண்ணுவீங்க?”
“இல்ல தாயி; அந்த மனுஷன் சாராயம் குடிச்சுச் சாகல…. நாலு நாளைக்கு முன்னாடி ஒரு நடு வயசத் தாண்டிய பாதிக் கிழவன வீட்டுக்குக் கூட்டிக்கிட்டு வந்து அவனுக்கு வசந்திய கல்யாணம் பண்ணி வைக்கப் போறதாச் சொல்லிச்சு; உனக்கென்ன பைத்தியம் கியித்தியம் புடிச்சுருச்சா? படிச்சுக்கிட்டிருக்கிற பச்சப் புள்ளைக்கு இப்ப எதுக்கு கல்யாணம்னு சண்டைக்குப் போனேன்…... அதுக்கு அது என்ன சொல்லிச்சு தெரியுமா தாயி?
அவ படிச்சு ஒண்ணும் கிழிக்க வேணாம்; அதிகம் படிக்காத நீயே, என்னை மயக்கி, வளைச்சு பட்டணத்துக்கு கூட்டிடு வந்து என் வாழ்க்கையையே பாழாக்கிட்ட; இப்ப என்னை ஒரு துரும்புக்கும் மதிக்கிறதில்ல! இவ படிச்சு முடிச்சா உன்னை மாதிரியே தட்டழிஞ்சு, எவனையாவது இழுத்துக்கிட்டு வந்து நிப்பா! அதனால வர்ற முகூர்த்தத்துல கல்யாணம் பண்ணியே தீர்வேன்னு ஒத்தக் கால்ல நின்னுச்சும்மா…
அது பேசுனதக் கேட்டதும் இந்த மனுஷனப் போயி காதலிச்சுக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட மேன்னு ச்சீய்ன்னு ஆயிருச்சு….. என் மேலயே எனக்கு ஆத்தாமையா வந்துச்சு; இனியும் இந்த பூமியியில உயிர் தரிச்சு இருக்குறதுல ஒரு அர்த்தமும் இல்லைன்னு பிள்ளைகளோட சேர்ந்து செத்துப் போகலாம்னு விஷம் வாங்கிட்டு வந்தேன்; கடைசி நேரத்துல மனசு மாறி 'நாம ஏன் சாகணும்? அழிச்சாட்டியம் பண்ற அந்த மனுஷன் தான் சாகணும்'னுட்டு வீட்டுல அது வாங்கி வச்சுருந்த சாராயத்துல விஷத்தக் கலந்து வச்சுட்டேன் தாயி……” மீண்டும் பெருங் குரலெடுத்து அழத் தொடங்கினாள் அவள்.

சிறுகதை : குழந்தைகள் விற்பனைக்கு

கடைசியில் ஒரு குழந்தையைத் தத்தெடுத்து வளர்ப்பதென்று முத்துப்பாண்டியும் மரியபுஷ்பமும் தீர்மானித்தார்கள். அவர்கள் சேர்ந்து வாழத் தொடங்கி 15 வருஷங்களுக்கும் மேலாகி விட்டது. இருவரும் கல்யாணம் செய்து கொள்ளவில்லை. அந்தச் சடங்குகளில் இருவருக்குமே நம்பிக்கை இல்லை. முத்துப்பாண்டி பிறப்பால் இந்து. ஆனால் கடவுள் இல்லவே இல்லை என்று தீர்மானமாய் நம்புகிறவன். மரியபுஷ்பமோ கர்த்தர் தான் ஒரே கடவுள் என்ற பிடிவாதம் கொண்டவள். இருவரும் காதலிக்க நேர்ந்தது காலத்தின் விளையாட்டுக்களில் ஒன்று.
கல்யாணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்றால் யாராவது ஒருவர் மதம் மாறீயே ஆக வேண்டுமென்று வற்புறுத்தப் பட்டார்கள். இருவருக்குமே அதில் உடன் பாடில்லை.அதனால் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ளாமலேயே சேர்ந்து வாழத் தொடங்கி விட்டார்கள்.
அவர்களும் ஒரு குழந்தைக்காக படாத பாடெல்லாம் பட்டு விட்டார்கள். யார் என்ன சொன்னாலும் கேட்டார்கள். மருத்துவம் , மாந்திரீகம் எல்லாம் பண்ணீனார்கள். உதடு கடித்து, வலி பொறுத்து, யோனி விரித்து எக்ஸ் – ரேக்கள் எடுத்து, தொப்புளில் டூயுப் செலுத்தி லேப்ராஸ் கோப்பி அறுவை சிகிச்சை செய்து, டி.என்.சி என்ற பெயரில் ஓட்டை விழும் வரைக்கும் கர்ப்பப் பையைச் சுரண்டி, உணர்ச்சியும் ஆண்மையும் மரத்துப் போகிற அளவுக்கு ஹார்மோன் ஊசிகளைக் குத்திக் கொண்டு, ஈ.டி. என்கிற சோதனைக் குழாய்க் குழந்தைக்கும் முயற்சி செய்து, சித்த, ஆயூர்வேதம், யுனானி மருத்துவ முறைகளிலும் முயற்சி செய்து, நிறைய போலிகளிடமும் ஏமாந்து, எதுவுமே பலிக்காமல், உடம்பும் மனசும் தளர்ந்து போய் கடைசியாக ஒரு குழந்தையைத் தத்தெடுத்து வளர்ப்பதென்று தீர்மானித்தார்கள்.
குழந்தை தத்தெடுத்தல் என்பது மிகச் சுலபம் என்றும், அதற்கான இல்லங்களில் காய்கறிகள் மாதிரி குழந்தைகளைக் கூறுகட்டி வைத்திருப்பார்கள்; நமக்குப் பிடித்தமான குழந்தையை அப்படியே அள்ளிக் கொண்டு வந்து வளர்க்கலாம் என்றும் நம்பி இருந்தார்கள். ஆனால் தத்தெடுப்பதற்கான முயற்சிகளிலும் தேடலிலும் இறங்கிய பின்பு தான் அது அத்தனை சுலபமான காரியமில்லை என்ற உண்மை உறைத்தது. தத்தெடுப்பதற்கு யாரை அணுகுவது? எங்கு போய் விசாரிப்பது என்று எந்த விபரமும் அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. அனாதை இல்லங்களை அணுகி விசாரித்த போது தாங்கள் தத்தெல்லாம் தருவதில்லை என்று கை விரித்தார்கள். குப்பைத் தொட்டிகளிலும் , அரசு மருத்துவ மனைகளிலும் அன்றாடம் அனேகக் குழந்தைகள் அனாதைகளாக விழுந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு தேசத்தில் இவர்களுக்கு ஆசையாய் எடுத்து வளர்க்க ஒரு குழந்தை கிடைப்பது குதிரைக் கொம்பாய்த் தானிருந்தது.
ஒருமுறை ஒரு நடு வயதுப் பெண், கையில் ஒரு மூன்று வயதுப் பெண் குழந்தையையும். மடியில் பச்சிளம் சிசுவையும் ஏந்தியபடி மரியபுஷ்பத்திடம் வந்து பிச்சை கேட்டாள். இரண்டு குழந்தைகளையும் பார்க்கப் பார்க்க அவளுக்கு ஆசை பொங்கியது. அப்படியே அந்தக் கைக்
குழந்தையை பிடுங்கிக் கொண்டு ஓடி விடலாம் போலிருந்தது.
“ஏம்மா, உன்னைப் பார்த்தா கர்த்தரோட கிருபையில நல்லா ஆரோக்கியமாத்தான இருக்குற! பிச்சை எடுத்துப் பிழைக்கிறது அசிங்கமாயில்லையா? ஏதாவது வேலை செஞ்சு – நாலு வீட்ல பாத்திரம் தேய்ச்சாவது பிழைக்கலாமில்லையா?” என்றாள் மரியபுஷ்பம்.
“இந்தக் கைக்குழந்தைய வச்சுக்கிட்டு நான் என்னத்த தாயி வேல பார்க்குறது! மகராசி, இதுக முகம் பார்த்தாவது ஏதாவது தர்மம் பண்ணு தாயி, உனக்குப் புண்ணியமாப் போகும்…..”- இறைஞ்சினாள் பிச்சைக்காரி.
மரியபுஷ்பம் கைக்குழந்தையைப் பார்த்து விரல் சொடுக்க, அது இவளைப் பார்த்து கண்களை உருட்டி, சிரித்து நெளிந்ததில் அப்படியே நெகிழ்ந்து போனாள். “நான் ஒண்ணு சொல்றேன் கேட்குறியா? அதால உன் பிரச்னையும் தீரும்; என் பிரச்னையும் தீரும். உன்கிட்ட இருக்குற ரெண்டு குழந்தைகள்ல கைக் குழந்தைய எனக்குக் குடுத்துரு. அதை நாங்க ராணி மாதிரி வளர்க்கிறோம். உனக்கும் நெறையாப் பணம் தர்றோம். நீயும் கௌரவமா ஏதாவது தொழில் செஞ்சு பொழச்சுக்கோ…” என்றாள் மரியபுஷ்பம்.
அந்தப் பிச்சைக்காரிக்கு அப்படி ஒரு ஆங்காரம் வந்து விட்டது.”அய்ய, போவியா? பிச்சை கேட்டா, நீ பிள்ளையக் கேக்கிறியே! என்னை விட மோசமான பிச்சைக்காரியா இருப்ப போலருக்கு. என் பொழப்பே இதுகள நம்பித்தான் ஓடிக்கிட்டிருக்கு ; வந்துட்டியே என் பொழப்பக் கெடுக்க….” மேலும் ஏதேதோ முணங்கியபடி வெடுக்கென வேறு இடம் தேடி நகர்ந்து போய் விட்டாள் அவள். மரியபுஷ்பம் பெருத்த அவமானத்தில் மனதுடைந்து போனாள்.
இன்னொருமுறை அரசாங்க ஆஸ்பத்திரியில் அப்போது தான் பிறந்த குழந்தையை அதைப் பெற்றெடுத்தவள் அங்கேயே அனாதையாக விட்டு விட்டுப் போய் விட்டாள் என்ற பத்திரிக்கை செய்தியைப் படித்து, உடனேயே மருத்துவமனைக்கு ஓடினான் முத்துப் பாண்டி –அந்தக் குழந்தையை எடுத்து வளர்க்கலாமென்ற ஆவலில். அங்கு போனபோது தான் புரிந்தது அதை எடுத்து வளர்க்க எத்தனை போட்டோ போட்டி என்று. இவன் போவதற்கு முன்பேயே நிறையப் பேர் குழந்தையைக் கேட்டு வந்து குவிந்து விட்டிருந்தார்கள்.
குழந்தை இவனுக்குக் கிடைக்கவில்லை, என்றாலும் அத்தனை அதிகாலையில் அங்கு போனதிலும் ஒரு நல்லது நடந்தது. அங்கு இவன் சந்தித்த ஒருவர் தான், குழந்தையை தத்தெடுப்பதற்கான முறையான வழிமுறைகளைச் சொல்லிக் கொடுத்து, குழந்தைகளைத் தத்துக் கொடுப்பதற்கென்று அரசாங்கமே அனுமதித்திருக்கும் சேவை மையங்கள் சிலவற்றின் முகவரி களையும் தந்து அனுப்பி வைத்தார்.
முத்துப் பாண்டியின் தேடல் தொடங்கியது. அவர் கொடுத்த முகவரியில் ஒவ்வொன்றாய்ப் போய் விசாரிக்கத் தொடங்கினான். முதலில் இவன் போய் விசாரித்த மையத்தில் , ஏற்கெனவே குழந்தை கேட்டு நிறையப் பேர் ரெஜிஸ்டர் பண்னி நீண்ட காலம் காத்திருப்பதாகவும் , அவர்களுக்கே தங்களால் இன்னும் குழந்தை கொடுக்க முடியாத நிலையில் புதிது புதிதாய் மேலும் ஆட்களைச் சேர்த்து பட்டியலை நீட்டிக் கொண்டு போவதில் ஒரு பிரயோசனுமும் இல்லை என்றும் சொல்லி பிடிவாதமாய் இவன் பெயரைப் பதிந்து கொள்ளவே மறுத்து விட்டார்கள்.
இன்னொரு மையத்தில், சமீபத்தில் ஆந்திராவில் குழந்தை கடத்தல் சம்பவங்கள் நிறைய நடந்து விட்டதாலும் அரசாங்கம் நிரம்பக் கெடுபிடி பண்ணுவதாலும் தங்களின் மையத்திற்கு குழந்தைகளே வருவதில்லை என்றும் சொல்லி திருப்பி அனுப்பி விட்டார்கள். வேறு சில மையங்களில் விசாரித்த போதும் ஆளுக்கொரு காரணங்கள் சொல்லி தட்டிக் கழித்தார்களே தவிர யாரும் நம்பிக்கையான பதிலைத் தரவே இல்லை.
முத்துப்பாண்டி விரக்தியில் மனதுடைந்து இது தேறாது என்று விட்டு விட்டான். அப்புறம் தான் இன்னொருத்தர் மூலம் ஷெனாய் நகரில் குழந்தைகளைத் தத்துக் கொடுக்கும் இல்லங்களை எல்லாம் கண்காணிக்கவும் அவற்றை முறைப்படுத்தவுமாய் ஒரு தொண்டு நிறுவனம் இயங்குவதாகவும் அவர்களிடம் போய் பதிவு பண்ணிக் கொண்டால் சீக்கிரம் காரியம் கை கூடுமென்று கேள்விப் பட்டு அங்கு போனான்.
அவர்களும் கொஞ்சம் அலைக் கழித்து, கவுன்சிலிங் அது இதென்று இழுத்தடித்து பத்து நாட்களுக்கப்புறம் ஒருவழியாய் விண்ணப்பப் படிவம் கொடுத்தார்கள். அதில் ஆதியோடந்தமாக புருஷன் மனைவி இருவரின் சரித்திரமும் சான்றுகளோடு பதிந்து கொள்ளப் பட்டு அப்புறமும் அடுக்கடுக்கான கேள்விகளால் துளைத்தெடுத்தார்கள் – உங்களுக்கு மருத்துவ ரீதியா குழந்தையே பிறக்காதுங்கிறதுக்கு டாக்டர் சர்ட்டிபிகேட் இருக்கா? உங்கள் பெயரில் அசையும், அசையா சொத்துக்கள் மற்றும் வங்கிகளில் வைப்பு நிதிகள் இருக்கிறதா? இத்யாதி….இத்யாதிகள்….
முத்துப்பாண்டியும் மரியபுஷ்பமும் ரொம்பவும் சலித்துப் போனார்கள். மரியபுஷ்பம் வாய் விட்டே கேட்டு விட்டாள். “பெற்றவர்களால் புறக்கணிக்கப் பட்ட ஒரு குழந்தையை எடுத்து வளர்ப்பதற்கு இத்தனை கேள்விகளா?” அந்த மையத்தின் நிர்வாகி மிகப் பொறுமையாய் பதில் சொன்னாள்.
”குழந்தை மிகச் சரியான எடத்துக்குத் தான் போகுதான்கிறத உறுதிப் படுத்துகிறதுக்குத் தான் இத்தனையும் கேட்குறோம்; நீங்களும் தத்தெடுத்துட்டுப் போற குழந்தைக்கு உணர்வு ரீதியா உண்மையான பெற்றோரா மாறணும். உங்களுக்கு குழந்தை இல்லாத குறைக்காக ஒரு அனாதைக் குழந்தையை வளர்க்குறோமிங்கிற காம்ப்பெளக்ஸ் வரவே கூடாது; இப்ப ஒரு ஆர்வக் கோளாறுல குழந்தைய தத்தெடுத்துட்டு அப்புறம் தொடர்ந்து வளர்க்கச் சிரமப் பட்டு, அனாதைக் குழந்தை தானேன்னு தெருவில விட்டுட்டா எவ்வளவு சமூகப் பிரச்னைகள் உருவாகும்? அதோட சில சமூக விரோதிங்க குழந்தைய எடுத்துட்டுப் போயி கொஞ்ச நாள் வளர்த்துட்டு அப்புறம் பிச்சை எடுக்க,நரபலி கொடுக்க, பிராஸ்ட்டியூசன் பண்ணன்னு உபயோக்கிறாங்க; இன்னும் சிலர் குழந்தைகள் கிட்டருந்து கண்ணு, கிட்னின்னு உருவிக்கிட்டு அப்புறம் தெருவில வீசிட்டுப் போயிடுறாங்க அதை எல்லாம் தவிர்க்கத் தான்….. குழந்தைய உங்களுக்கு வளர்க்கக் குடுத்தாலும் கொஞ்ச நாளைக்கு நாங்களும் கண் காணிச்சுக் கிட்டே தான் இருப்போம் தெரிஞ்சுக்குங்க…..”
அப்புறம் அந்த மிக முக்கியமான கேள்வியைக் கேட்டாள் தொண்டு நிறுவன நிர்வாகி. “உங்களின் கல்யாணத்தை ரெஜிஸ்டர் பண்ணி இருக்கிறீர்கள் தானே?” முத்துப்பாண்டியும் மரிய புஷ்பமும் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்தபடி, “இல்லை நாங்கள் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ளாமலேயே சேர்ந்து வழ்கிறோம்….” என்றார்கள். இதைக் கொஞ்சமும் அவள் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை என்பது அவளின் முகச் சுளிப்பிலிருந்து புரிந்தது.
“ஐ ஆம் ஸாரி….உங்களால் ஒரு குழந்தையை தத்தெடுத்து வளர்ப்பது சாத்தியமில்லை…. முறைப்படி திருமணமானவர்களுக்கு மட்டுமே குழந்தையைத் தத்தெடுக்க எங்களால் உதவ முடியும் ……” என்றாள் தீர்மானமாக.
“இதென்ன கட்டுப்பெட்டித் தனம் மேடம்? கல்யாணமாறதுக்கும் ஒரு குழந்தைய வளர்க்குறதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஒருவேளை கல்யாணமானவங்க குழந்தைய தத்தெடுத்த பின்னால விவாகரத்து வாங்கிக் கிட்டா என்ன பண்ணுவீங்க?” என்று கேட்டான் முத்துப்பாண்டி.
“அதெல்லாம் தெரியாது ஸார்; கோர்ட்ல தத்தெடுக்கும் பார்மாலிட்டிஸின் போது நீதிபதி கல்யாணமானவங்கங்குறதுக்கு ஆதாரம் கேட்பார். இல்லைன்னா தத்துக் குடுக்க சம்மதிக்க மாட்டார்; அது தான் ரூல்ஸ்…..” என்றாள் பிடிவாதமாக.
“சுஷ்மிதாசென் மட்டும் எப்படி கல்யாணமாகுறதுக்கு முன்னாடியே ஒரு குழந்தையை தத்தெடுத்து வளர்க்குறாங்க…..” என்று கேட்டாள் மரியபுஷ்பம்.
“அதானே! சாமானியர்களுக்கு மட்டும் தான் சட்ட திட்டங்களும் விதிகளுமா? பிரபலங்களுக்குன்னா எதுவுமே பிரச்னை இல்லையா!” என்றான் முத்துப்பாண்டி.
“எதுக்கு ஸார் வெட்டி விவாதம் பண்றீங்க? எங்களுக்கு என்ன கேட்கச் சொன்னாங்களோ அதைத் தான் நாங்க கேட்குறோம் ஆனால் உங்க பிரச்னைக்கு என்னால ஒரு சின்னத் தீர்வு சொல்ல முடியும். நீங்க ஒரு நோட்டரி பப்ளிக் மூலம் கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு குடித்தனம் பண்றதா ஒரு அபிடெபிட் வாங்கி கோர்ட்ல புரட்யூஸ் பண்ணீடுங்க….” என்று அவள் சொல்லவும் இருவரும் சந்தோஷமானார்கள்.
அப்புறம் முத்துப்பாண்டியும் மரியபுஷ்பமும் தங்களின் விண்ணப்பத்தில் தந்திருந்த விபரங்களெல்லாம் உண்மையானவை தானா என்று அவர்களின் வீட்டிற்கே அந்த தொண்டு நிறுவனத்திலிருந்து சிலர் வந்து விசாரித்து ஊர்ஜிதப் படுத்திய பின்பு இவர்களுக்குக் குழந்தை வழங்கலாமென்று ரிப்போர்ட் பண்ணி காத்திருப்போர் பட்டியலில் இவர்களைச் சேர்த்துக் கொண்டார்கள்.
“நீங்க ரொம்பப் பொறுமையா காத்திருக்கனும்; எங்களோட மையத்தோட லிங்க்கில சில அனாதைக் குழந்தைகள பராமரிக்கிற இல்லங்கள் இருக்கு. அவங்க கிட்ட குழந்தைங்க வர்றப்ப, சீனியாரிட்டிப்படி குழந்தை கேட்டு எங்ககிட்ட ரெஜிஸ்டர் பண்ணி இருக்குறவங்களுக்கு குழந்தைய அடாப்ஷன் கொடுப்போம். உங்க டெர்ன் வர்றதுக்கு கொஞ்சக் காலம் பிடிக்கலாம்……நீங்க எங்களயே முழுசா நம்பிக்கிட்டு இருக்கணும்னு கட்டாயமில்ல; வேற சோர்ஸ் மூலமாவும் நீங்க குழந்தைக்கு முயற்சி பண்ணலாம்…..” என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தார்கள்.அலைச்சல் தான் மிச்சம். பலன் ஒன்றும் இல்லை.அதிகம் நம்பிக்கை இல்லாமல் வீட்டிற்குத் திரும்பி ய கையோடு அதை மறந்தும் போனார்கள்.
ஒரு ஆறு மாதங்கள் கடந்திருக்கும். ஒருநாள் முத்துப்பாண்டி வெளியே போய் விட்டு அலுவலகம் திரும்பிய போது ரிஸப்சன் பெண் ஓடி வந்து”ஸார் உங்க செல்போனை ஆபிஸ்ல மறந்து வச்சுட்டுப் போயிடிங்களா….?” என்று கேட்டாள். ”ஒண்ணும் மறக்கல; அந்த சனியன் கிட்டருந்து கொஞ்ச நேரமாச்சும் தொந்தரவு இல்லாம இருக்கணும்னு நான் வேணும்னு தான் டேபிள்லேயே விட்டுட்டுப் போயிருந்தேன்….ஏன் முக்கியமான கால் எதுவும் வந்ததா?” என்று கேட்டான்.
“உங்க மனைவிதான் கால் பண்ணீருந்தாங்க;விபரம் ஒண்ணும் சொல்லல…நீங்க வந்ததும் அவங்களுக்கு மறந்துடாம கால் மட்டும் பண்ணச் சொன்னாங்க….” என்று சொல்லி விட்டு சிணுங்கிய டெலிபோனை அவசரமாய்க் கவனிக்கப் போனாள்.
மரியபுஷ்பத்திடமிருந்து அழைப்பா? முக்கியமான விஷயம் இல்லை என்றால் வேலை நேரத்திலெல்லாம் தொந்தரவு தர மாட்டளே! என்ன விஷயமாயிருக்கும் என்று யோசித்தபடி அவளுக்குத் தொடர்பு கொண்டான்.முத்துப்பாண்டியின் குரலைக் கேட்டதுமே “நாளைக்கு ஒருநாள் லீவு எழுதிக் குடுத்துட்டு, சாயங்காலம் சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வந்து சேருடா…” என்றாள். அவள் மிகவும் சந்தோஷமாய் இருக்கிறாள் என்பது புரிந்தது அவனுக்கு. அந்த மாதிரி நேரங்களில் தான் புருஷனை ‘டா’ ப்போட்டு விளிப்பாள்.
எவ்வளவு யோசித்தும் அவளின் சந்தோஷத்துக்கான காரணத்தை முத்துப் பாண்டியால் யூகிக்க முடியவில்லை. எம்.டி.யிடம் ஒரு வார்த்தை சொல்லி விட்டு சாயங்காலம் சீக்கிரம் கிளம்பி வீட்டிற்குப் போனால், வீடே விழாக் கோலம் பூண்டிருந்தது. கலர் காகிதங்களும், ஜிகினாத் தோரணங்களும், வண்ணப் பலூன்களுமாய் அலங்கரிக்கப் பட்டு, வீட்டின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் மரியபுஷ்பத்தின் அத்தனை நரம்புகளிலும் மகிழ்ச்சியின் ஆரவாரம் எதிரொலித்தது.
“என்னடா செல்லம்! டாக்டர் நல்ல சேதி எதுவும் சொன்னாரா, கன்சீவ் ஆயிட்டேன்னு…..”ஆர்வமாய்க் கேட்டான் முத்துப்பாண்டி. “பேராசை தான் உனக்கு! அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லப்பா……”சட்டென்று மின்சாரம் தடை பட்டது போல் அவளின் முகம் இருளடைந்தது. “ஸாரிப்பா…” என்று மனைவியை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டான். கொஞ்ச நேரத்தில் மரியபுஷ்பமும் இயல்புக்குத் திரும்பி “இது வேற சந்தோஷம்டா…மடையா! ஷெனாய் நகர்ல குழந்தைக்காக ரெஜிஸ்டர் பண்ணியிருந்தோம்ல; அவங்கதான் இன்னைக்குப் போன்ல கூப்ட்டு அண்ணாநகர்ல ஒரு இல்லத்தில் 10 மாதப் பெண் குழந்தை ஒன்னு இருப்பதாவும் போய்ப் பார்த்து பிடித்திருந்தா தத்தெடுத்துக் கொள்ளும்படியும் சொன்னாங்க…” என்றாள்.
அவள் சொல்லச் சொல்ல முத்துப்பாண்டிக்கும் உற்சாகமும் சந்தோஷ்மும் பீறிட்டது.எத்தனை வருஷத்து தேடலும் கனவும் காத்திருப்பும் இப்போது கை கூடப் போகிறது? சந்தோஷத்தை எப்படி வெளிப்படுத்துவ தென்றே அவனுக்குத் தெரியவில்லை. மனைவியை அலாக்காகத் தூக்க முயற்சி செய்தான். அசைக்கக் கூட முடியவில்லை. அவள் சிரித்தாள். இருவரும் வெளியிலே கிளம்பிப் போய் குழந்தைக்குத் தேவையான பொம்மைகள், உடைகள் எல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு இவர்களும் ஹோட்டலில் சாப்பிட்டு விட்டு வந்தார்கள்.
இருவரும் இரவெல்லாம் தூங்கவே இல்லை. வரப் போகும் குழந்தை பற்றியே மரியபுஷ்பம் ஆவாலாதி பட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.”நம்ம ஆசைப் பட்ட படியே பெண் குழந்தையே கிடைச்சிருச்சில்லைங்க…” என்றாள்.

இவன் ‘ம்’ என்றான்.
“குழந்தை வாய் நெறைய நம்மள அம்மா அப்பான்னு தான் கூப்டப் பழக்கணும்; மம்மி டாடி யெல்லாம் வேண்டாம்; சரியா?”
“உன் இஷ்டம்மா…..”
“அப்துல்கலாம் மாதிரி நம்ம பொண்ண ஏரோநாட்டிக்கல் என்ஜினியரிங் படிக்க வைக்கலாங்க….”
“அப்படியே செய்திடலாம்…..”
“பெண் குழந்தை வந்தாச்சு; இனி நீங்க ஓடிச் சம்பாதிக்கணும்…. நம்ம வாழ்க்கைக்குத் தான் ஒரு பிடிப்பும் அர்த்தமும் கிடைச்சிருச்சில்ல…..”
பலவாறாகப் பேசி, கனவிலும் குழந்தை பற்றியே பிதற்றி…வெளிச்சத்தின் முதல் கீற்று பூமியில் பட்டதுமே எழுந்து தயாரானார்கள். அந்த விடியல் மிக அழகானதாகவும் அற்புதமானதாகவும் அர்த்தம் நிறைந்ததாகவும் தோன்றியது அவர்களுக்கு.
ஆசையும் கனவுமாய் ஓடோடிப் போய்க் குழந்தையைப் பார்த்தார்கள். அத்தனை சந்தோஷமும் வடிந்து போகும்படி வெயிலில் வாடிய தளிராக துவண்டு போய் சதைப் பிடிப்பே இல்லாமல் நோஞ்சானாக நொய் நொய்யென்று அழுது கொண்டு இருந்தது குழந்தை. ஆனாலும் போதிய ஊட்டமும் பராமரிப்பும் இல்லாததால் தான் அந்தக் குழந்தை அப்படி இருக்கிறது என்றும் வீட்டிற்குக் கொண்டு போய் உரிய கவனத்துடன் வளர்த்தால் தேற்றி விடலாமென்றும் தாங்களுக்குத் தாங்களே சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டு, அதையே தத்தெடுத்துக் கொள்ள இருவருமே தங்களின் சம்மதத்தைத் தெரிவித்தார்கள்.
குழந்தையை தங்களுக்குத் தெரிந்த டாக்டரிடம் தூக்கிக் கொண்டு போய் மருத்துவப் பரிசோதணை செய்து மற்ற பார்மாலிட்டிஸெல்லாம் முடிந்த பின்பு இல்லத்தின் நிர்வாகி இவர்களைத் தனியறையில் அழைத்துப் பேசினாள். குழந்தைக்கான பாராமரிப்புக் கட்டணமாக எண்பதாயிரம் ரூபாயும் நிர்வாகச் செலவுகளுக்காக பத்தாயிரம் ரூபாயும் மற்றும் மருத்துவச் செலவுகளுக்காக இன்னொரு பத்தாயிரம் ரூபாயும் ஆக மொத்தம் ஒரு இலட்ச ரூபாய் இப்போது தர வேண்டுமென்றும் இது போக முறைப்படி தத்தெடுப்பதற்கான வக்கீல் மற்றும் நீதிமன்ற செலவுகள் தனியென்றும் சொன்னாள்.
முதல் அதிர்ச்சி முகத்தில் அறைந்தது.“அரசாங்கம் நிர்ணயித்தபடி குழந்தையின் பராமரிப்புக்கு நாளொன்றுக்கு ஐம்பது ரூபாய் வீதம் கணக்குப் போட்டால் பதினைந்தாயிரம் ரூபாய் தானே ஆகும்….” முத்துப்பாண்டி இலேசாய் ஆரம்பிக்கவும் இல்ல நிர்வாகிக்கு சுரீரென்று கோபம் வந்தது. “அரசாங்கத்துக்கு என்ன தெரியும்? பாலும் பவுடரும் சோப்பும் ஆயாக்களுக்கான சம்பளமும் என்று ஒவ்வொன்றும் என்ன விலை ஆகிறது? இதில் தினசரி ஐம்பது ரூபாய் எந்த மூலைக்கு! மேலும் குழந்தையை பெரும்பாடு பட்டு நாங்கள் ஆந்திராவிலிருந்து வரவழைச்சுருக்கோம். அதுக்கான போக்குவரத்துச் செலவுகளுக்கெல்லாம் நாங்க எங்க போறது….” இல்ல நிர்வாகி செலவுகளைப் பட்டியலிடவும் முத்துப் பாண்டி “நிங்க பண்றது சேவை மாதிரி தெரியலயே; பக்காவான குழந்தை வியாபாரம் மாதிரியில்ல இருக்கு…..”என்று அவசரப் பட்டு வாய் விட்டு விட்டான்.
அவன் அப்படிச் சொன்னது அவளின் ஈகோவைப் பெரிதும் காயப் படுத்தி விட்டது போலும். கோபத்தில் முகம் சிவுசிவுக்க பட்டென்று நாற்காலியிலிருந்து எழும்பி, ”இங்கருந்து நீங்க வெளியில போயிடுங்க ; உங்களுக்கு நாங்க குழந்தை தர்றதா இல்ல; இவ்வளவு கணக்குப் பார்க்குற நீங்க குழந்தையை எப்படி வளப்பீங்க…..” என்றாள். முத்துப்பாண்டி தான் சொன்னதற்காக மன்னிப்புக் கேட்டான். மரியபுஷ்பமும் எவ்வளவோ மன்றாடினாள். இல்ல நிர்வாகி பிடிவாதமாய் குழந்தையைத் தர மறுத்ததோடு அப்படி மறுப்பதற்கு அவள் முன்னிறுத்திய காரணம் மரியபுஷ்பத்தை மிகவும் காயப் படுத்தி விட்டது.
“கல்யாணமே பண்ணிக்காம சேர்ந்து வாழற இல்லீகல் தம்பதி நீங்கள்; உங்களுக்கு நாங்க குழந்தைய தத்துக் குடுக்க விரும்பல;குழந்தையை வளர்த்து மோசமான விஷயங்களுக்கு யூஸ் பண்ணீடுவீங்கன்னு நாங்க பயப்படுறோம்…..” என்று அவள் சொன்னதைக் கேட்டதும் மனதுடைந்து போனாள் மரியபுஷ்பம். அவள் முத்துப்பாண்டியிடம் “ நீ எழும்பி வாப்பா; நமக்கு குழந்தையும் வேண்டாம்; மண்ணாங்கட்டியும் வேண்டாம்….” என்று அவனையும் அழைத்துக் கொண்டு இல்லத்தை விட்டு வெளியேறினாள் அழுது கொண்டே.
“நான் வாய வச்சுக்கிட்டு சும்மா இருந்திருக்கலாம்…..இந்தக் காலத்துல எல்லாமே பணம் தான்னு எனக்குப் புரியாமப் போயிடுச்சு…. சட்டுன்னு வாய விட்டுட்டேன். குழந்தை பெத்துக்கிற முயற்சிகளுக்கு நாம மருத்துவமனைகளுக்கும் மருந்து செலவுகளுக்கும் கொட்டிக் குடுத்த பணத்த கண்க்குப் பார்த்தா அவங்க கேட்ட பணம் ஒண்ணுமே இல்ல; பேசாம குடுத்து எடுத்துட்டு வந்திருக்கலாம்….எத்தனை ஆசையா இந்தக் குழந்தைய எடுத்து வளர்க்கலாம்னு கனவுகள வளர்த்து வைச்சிருந்த…. எல்லாத்துலயும் இப்ப மண்ணள்ளிப் போட்டுட்டேன் நான்…ஸாரிடா” என்றான் முத்துப்பாண்டி.
“பரவாயில்ல விடுப்பா….இத்தனை விலை குடுத்து அந்தக் குழந்தையை எடுத்துட்டுப் போய் வளர்க்குறது அந்தக் குழந்தைக்கே நல்லதில்ல….அது வளர்ந்து வர்றப்ப இயல்பான குழந்தைத் தனத்தோட செய்ற சின்னத் தப்பும் நம்மைப் பெருசாக் கோபப் படுத்தும். பணம் குடுத்து வாங்குன பண்டம்ங்குறதால நிஜமான பாசம் நிச்சயம் வராதுப்பா….போட்ட பணத்த எப்படி ஈடுகட்டுறதுன்னு தான் புத்தி அலையும்; அதனால மனசப் போட்டு அலட்டிக்காம பேசாம அதை விட்டொழி…..” என்றாள் ஆறுதலாய்.
தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனத்தின் உதவியாள் இவர்களிடம் வந்து சொன்னாள். ”இப்படித்தான் ஆசையாய் குழந்தையை எடுத்து வளர்க்க வருபவர்களிடம் அவர்கள் மனசு நோகும்படி எதையாவது சொல்லி, குழந்தையைத் தத்துக் கொடுப்பதைத் தவிர்த்து விட்டு, அப்புறம் இதையே காரணம் காட்டி அரசாங்கத்திடம் அனுமதி வாங்கி,வெளிநாட்டுக் காரங்களுக்கு பெரும் தொகைக்கு குழந்தைகள வித்துடுவாங்க….இதுதான் இவங்களோட வாடிக்கை…..”

குழந்தையைத் தத்தெடுப்பதின் பின்னணியில் பெரும் பிசினஸ் இயங்குவதைப் புரிந்து கொண்டு அந்த சுழலிருந்து வெளியே வந்து விட்டார்கள். அப்புறம் குழந்தைக்கான எந்தப் புது முயற்சியிலும் அவர்கள் இறங்கவில்லை
-- முற்றும்
(நன்றி : தினமலர் – வாரமலர் 19.10.2008)

ஒரு வாசகியின் கடிதமும் பதிலும்

அன்புள்ள எழுத்தாளர் திரு.சுப்புராஜ் அவர்களுக்கு.,

தங்களின் ஒவ்வொரு பதிவையும் வரிவிடாமல் இன்றளவும் வாசிக்கிறேன்..பின்னூட்டமிட முடியாததிற்க்கு முதல் காரணம்,என்னால் முடியவில்லை, மிகவும் அசாதாரணமாக உள்ளது தங்களின் பின்னூட்ட முறை. குறைந்தபட்சம் மின்னஞ்சல் அனுப்புவது எளிமையானதென்றே கருதுகிறேன். எனவே சுலபமாக அனுப்ப இயலவில்லை., என்ற போதிலும் கடந்த ஒரு மாதமாக வெளிநாட்டு சுற்றுபயணத்தில் இருந்தேன்,வாசிப்பும் சற்று குறைவு தான்.இறுதியாக "வலி உணர்ந்தவன்" மற்றும் "சாருநிவேதிதாவுக்கு ஒரு மின் மடல்" இவ்விரண்டையும் வாசித்தேன்.,நிதர்சனமான கதை சொல்லி நீங்கள்., வாழ்வை அதன் அருகில் இருந்து அவதானித்ததின் பொருட்டு வந்து விழும் வார்த்தைகள் தங்களுடைய எழுத்து., இருந்தபோதிலும்.. ஒரு செய்தி ஓடையாக., தகவல் கொத்தாக இருப்பதே இலக்கியத்தின் மையத்தில் இட்டுசெல்வதாக அமையவில்லை என எண்ணுகிறேன்., அதன் அழகியல் தன்மை கைகூடவில்லையோ என தோன்றுகிறது."வலி உணர்ந்தவன்" கதையை வாசித்துவிட்டு "அருமை., நல்ல பதிவு" இப்படி பின்னூட்டம் இடுவதால் நீங்கள் திருப்தி அடைய கூடும்,பாராட்டை விரும்ப கூடும் மனநிலையில் நீங்கள் இருக்க வாய்ப்பு குறைவு., இருந்தபோதிலும் அது ஒரு அங்கீகாரம் தான்.ஆனால் இந்த எளிய அங்கீகாரத்திலே நீங்கள் தேங்கி நின்றுவிட்டால்., இன்னும் எட்டும் தூரம் மிக குறைவு,அதற்க்கு சந்தர்ப்பம் அளிக்க நீங்கள் தயாராக கூடாது என்பதே என் ஆவல்.தாகூர் பற்றிய ஒரு கதையுண்டு., தாங்களும் வாசித்திருக்க கூடும்.. "சூரிய அஸ்தமனத்தை கடலில் காண செல்லும் அவரிடம் தன் உறவினர் கழிவு நீரிலும் அஸ்தமனம் நிகழும் என சுட்டி காட்டி.. உன் கவிதையின் சிறப்பு உன் எழுத்தாளுமையால் வந்தது., அதற்க்கான அனுபவம் இன்றளவும் இல்லை" என்பதோடு முடியும்..நான் உங்களை விமர்சிப்பதற்காக இதை பதிவிடவில்லை., மேலும் ஆழத்தை சென்று சேரகூடிய எழுத்தாளுமை உங்களிடம் இருப்பது குறித்த கண்ணோடத்திலேயே சொல்ல முன்வருகிறேன்.,எதுவாக இருந்த போதிலும்,தங்களின் எழுத்து பணி தொடர வேண்டுகிறேன்..

--- சிவகாமி,
*************************************************************************************

அன்புள்ள சிவகாமி,

வணக்க்ம். நலம் தானே!

உங்களின் மின்மடல் என் எழுத்துக்கு ஆக்ஸிஜன் செலுத்தியது மாதிரி இருக்கிறது. உங்களின் வெளிப்படையான விமர்சனத்திற்கும் கருத்துக்களுக்கும் நன்றிகள்!

நீங்கள் பின்னூட்டமெல்லாம் இட வேண்டாம். எனக்கு தனியாகவே மின்மடல் எழுதுங்கள்! மேலும் என் படைப்பை வாசிப்பவர்கள் விமர்சனரீதியாகவும் விவாதத்தைத் தொடங்கும் படியாகவும் கருத்துச் சொல்வதையே நான் மிகவும் வரவேற்கிறேன். மற்றபடி என் பதிவிற்கு அருமை; சூப்பர் என்றெல்லாம் வரும் பின்னூட்டங்களை என் படைப்பு வாசிக்கப் பட்டிருக்கிறது என்ற அளவில் மட்டுமே பொருட் படுத்துகிறேன். என் படைப்புகள் எழுதப்பட்டு முடித்ததுமே நானும் அதனுடைய விமர்சகனாக மாறி விடுவேன்.

வலி உணர்ந்தவன் சிறுகதை மீது எனக்கும் விமர்சனம் உண்டு. நீங்கள் குறிப்புடுவது போல அந்தக் கதை ’செய்தி ஓடையாகவும் தகவல் கொத்தாகவும் இருப்பதை நானும் ஒத்துக் கொள்கிறேன். கதையில் பூக்காரம்மாளின் புருஷன் கடைசியில் பேசுவதாக வரும் நீண்ட உரையாடல் தகவல் களஞ்சியமாக இருப்பதுடன் ஒரு பிரச்சார தொனியும் வந்து விட்டதால் கதையின் மொத்த அழகியலும் சீர்குலைந்து விட்டதை நானும் அறிந்திருக்கிறேன்.

என்ன செய்வது? அவன் நிகழ்த்தும் உரையாடல் பகுதிகளை நிகழ்ச்சிகளாக மாற்ற முடிந்திருந்தால் கதையின் அழகியல் தன்மை காப்பாற்றப் பட்டிருக்கும். ஆனால் இன்னும் சில பக்கங்கள் அதிகரித்து விடும். அப்புறம் அதன் பிரசுர சாத்தியம் முடக்கப்பட்டு விடுமோ என்று பயந்தேன். ஏற்கெனவே என் கதைகள் நீளமாக இருக்கின்றன என்கிற குறைபாட்டை/குற்றச்சாட்டை அவ்வப்போது எதிர்கொள்கிறேன்.

இதெல்லாம் சால்சாப்புதான்; தப்பித்தல் தான்.... எனக்கே ஏற்புடையதாய் இல்லை. அதனால் நேர்மையாக உங்களின் விமர்சனங்களை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்கிறேன். இனிமேல் எழுதும் கதைகளில் கவனமாக இருப்பேன் என்று உறுதி அளிக்கிறேன்.

தொடர்ந்து உங்களின் கருத்துக்களை எனக்கு எழுதிக் கொண்டிருங்கள். நன்றி!

அன்புடன்

சோ.சுப்புராஜ்

கவிதை: முதுமை; சில முறையீடுகள்

முடியில் சாயம் பூசி கறுப்பாக்கலாம்;
முகச் சுருக்கங்களை
கிரீம்களில் அழுத்தி மறைக்கலாம்;
விரட்டலாம் முதுமையின் வீச்சங்களை
வாசணை திரவியங்கள் தெளித்து....
இஸ்திரி போட்ட உடைகளை இன்பண்ணி
இளமையாய் தோற்றமளிக்கலாம்;
வாலிபத்தைப் பெண்களிடம் நிரூபிக்க
லேகியங்கள் கிடைக்கின்றன நிறையவே!
ஆயினும்
ஞாபக அடுக்குகளில்
குவிந்து கொண்டிருக்கும் குப்பைகளும்
துடைக்கத் துடைக்க பெருகும்
தூசுகளும்
கடந்த காலங்களின் வயதைக்
காட்டிக் கொடுத்து விடுகின்றனவே
எப்படி மறைத்தாலும்.......!